Τετάρτη 21 Μαρτίου 2007

φυλλάδιο για το Πάσχα




ΠΑΣΧΑ: ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ


του Φράνκο Λίμπερο Μάνκο

Το Πάσχα είναι για τους ανθρώπους μια στιγμή χαράς.
Για εκατομμύρια ζώα το ραντεβού με το θάνατο.


Εκατομμύρια αρνάκια πληρώνουν με τη ζωή τους την τιμή παράλογων παραδόσεων.
Μοσχαράκια, κουνελάκια, γουρουνάκια… τα χωρίζουν από τις μητέρες τους για να υποστούν μια βάναυση μοίρα: σκέψου το.
.
Η ζωή κάθε ζωντανού πλάσματος είναι ιερή, όπως η δικιά σου: σεβάσου την.
Μην τρως το σώμα κανενός ζώου.

Υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα για να φας χωρίς να σκοτώσεις αθώα ζώα
Που όπως και συ αγαπάνε τη ζωή, υποφέρουν και νιώθουν τρόμο για το θάνατο.
Γιατί σκοτώνεις αν δε θέλεις να σε σκοτώσουν;
Γιατί κάνεις σε άλλους αυτό που δε θέλεις να σου κάνουν;
Πώς να ελπίζουμε στην αγάπη του Θεού όταν είμαστε ανελέητοι με τα πλάσματά του;

ΜΗ ΒΑΡΑΙΝΕΙΣ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΣΟΥ ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΒΙΑ

Άλλαξε ζωή, γίνε βεγκεταριανός, θα ωφεληθεί η υγεία σου, η συνείδησή σου, το πορτοφόλι σου και ολόκληρος ο πλανήτης. Έλα μαζί μας. Βοήθα μας να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, χωρίς βία και αδικία, ούτε για τους ανθρώπους, ούτε για τα άλλα ζωντανά πλάσματα, ούτε για τη φύση.

-Πως δικαιολογεί η Χριστιανική Εκκλησία το γεγονός ότι από όλους τους μεγάλους Προφήτες, Μυστικιστές και Αγίους μόνο ο Ιησούς δεν εκδήλωσε αγάπη και συμπάθεια για τα ζώα;

-Ποιος μπορεί να σκεφτεί ότι ο Ιησούς σήμερα θα πήγαινε με το μέρος εκείνων που θεωρούν δικαιολογημένο να σκοτώνουν ένα ζώο για να φάνε τις σάρκες του (η να το σκοτώσουν για διασκέδαση, για τη γούνα του ή για ιατρικούς ή βαλλιστικούς πειραματισμούς) και όχι με το μέρος εκείνων που ζητούν αγάπη και σεβασμό για κάθε πλάσμα που είναι ικανό να υποφέρει;

-πως μπορούμε να σκεφτούμε ότι θα μπορούσε να ξεπεράσει τον ίδιο τον Ιησού σε ευσπλαχνία και συμπόνια ένας άνθρωπος που ζητάει αγάπη και σεβασμό για όλα τα ζωντανά πλάσματα;

-Η εκκλησία δεν μειώνει άραγε τη Θυσία του Χριστού όταν περιορίζει τη σωτηριακή της αξία μόνο στον άνθρωπο και αποκλείει τα αθώα ζώα, θύματα της προπατορικής αμαρτίας του ανθρώπου;

-Όποιος είναι αναίσθητος στον πόνο των ζώων πως μπορεί να είναι ευαίσθητος στον πόνο των ανθρώπων;

ΘΥΜΗΣΟΥ: ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΔΕΝ ΤΡΩΝΕ ΚΡΕΑΣ

ΧΑΡΙΣΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΡΔΙΑ, ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ. ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ, ΓΙΝΕ ΒΕΓΚΕΤΑΡΙΑΝΟΣ

Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ (γεν. 9,4)
Ο Χριστός αντικατέστησε τον αμνό για να σταματήσει αυτή η άδικη και φριχτή συνήθεια.
Πως μπορούμε να σκοτώνουμε και να καταβροχθίζουμε το αρνάκι (τον αμνό), το σύμβολο με το οποίο ταυτίστηκε ο Ιησούς;

Η μοίρα των ανθρώπων και των ζώων είναι η ίδια… Δεν υπάρχει ανωτερότητα στον άνθρωπο σε σχέση με τα ζώα γιατί όλα είναι μάταια. (Εκκλ. 3,18-21)


"ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ – ΒΕΓΚΕΤΑΡΙΑΝΗ- ΦΙΛΟΖΩΙΚΗ ΕΝΩΣΗ"
Tel. 06 7022863; 333 9633050 -
www.universalismo.it; francolibero.manco@fastwebnet.it




Αθλητικό πρόγραμμα








«ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ»


Πρακτικό Πρόγραμμα Εκγύμνασης
Με Στοιχεία Προπονητικής Θεωρίας



Από τον Γκαρέλα Κώστα

Πρόλογος: Όσα ακολουθούν δεν είναι παρά ερεθίσματα και αφορμές για σκέψη και προβληματισμό για τον καθένα που θέλει να διατηρήσει και να βελτιώσει την υγεία του και να αναπτύξει τις σωματικές του δυνάμεις. Το να γράψω αυτό το κείμενο, με σκοπό να παρουσιάσω σε φίλους μου κάποιες θετικές μου εμπειρίες σε σχετικά θέματα, ήταν μια επιθυμία που την είχα από χρόνια. Δεν την πραγματοποιούσα όμως από φόβο να μη θεωρηθεί ύβρης και αλαζονεία η «δημοσία» ενασχόλησή μου με αντικείμενο για το οποίο δεν εκπαιδεύτηκα ειδικά. Τώρα όμως το τολμώ, με αυτή τη μορφή γραπτής φιλικής παράθεσης εμπειριών και προτάσεων. Ελπίζω να αναγνωριστεί τουλάχιστον το καλό των προθέσεών μου και οι παλιοί μου φόβοι να ήταν αβάσιμοι.

Πρόσωπα και Πηγές Ενημέρωσης: Όσα περιγράφω παρακάτω δεν είναι προσωπικές μου εμπνεύσεις ή αποτέλεσμα επιφοίτησης, αλλά αποτέλεσμα εκτεταμένης και μακρόχρονης αναζήτησης και μελέτης. Ακόμα συζητήσεων με πολλούς φίλους γυμναστές.
Πρώτα θα ήθελα να αναφέρω έναν από αυτούς που με βοήθησε ιδιαίτερα από παλιά. Τον αγαπητό Χρίστο Σταυριανίδη, προπονητή στον Ποδηλατικό Όμιλο «Δαίδαλος Δράμας», όπου ανήκω και εγώ, ανάμεσα σε άλλους και του Πανελλήνιου Πρωταθλητή Εφήβων Κώστα Ιορδανίδη.
Από τα βιβλία ιστορικά το πιο βασικό για μένα ήταν το «Σωματική Προσαρμογή», πρόγραμμα γυμναστικής της Καναδικής Αεροπορίας, που εφαρμόζω καθημερινά και ανελλιπώς, αν και με βελτιώσεις , με αξιόλογα αποτελέσματα από τα δεκατρία μου. Δηλαδή ήδη είκοσι τέσσερα χρόνια! Από αυτό το βιβλίο προέρχεται, σε ένδειξη αναγνώρισης, και η ονομασία αυτού του κειμένου μου.
Θεμελιώδη ήταν για μένα τα ετήσια προπονητικά προγράμματα και η σειρά άρθρων «Φυσική Κατάσταση» στο γερμανικό ποδηλατικό περιοδικό “Tour”.
Διαφωτιστικό ήταν τέλος το βιβλίο «Εργοφυσιολογία», του καθηγητή Βασίλη Κλεισούρα.
Μόνο αν γίνει κατανοητή σε επαρκή έκταση η βασική θεωρία της προπονητικής απλοποιούνται και επεξηγούνται οι «εφαρμογές», δηλ. τα συγκεκριμένα προπονητικά προγράμματα. Γι αυτό παραπέμπω όσους ενδιαφέρονται να εμβαθύνουν σε αθλητικά θέματα στην ειδική βιβλιογραφία, που εύκολα μπορούν να βρούνε στα βιβλιοπωλεία, τις δημόσιες βιβλιοθήκες ή να δανειστούνε από φίλους τους γυμναστές.

Η Βασική Θέση: Η βασική θέση που υποστηρίζω είναι ότι, από την εφηβεία και μετά –τα μικρά παιδιά, αν δεν προλάβουμε να αλλοιώσουμε και αυτών τα ένστικτα, δεν χρειάζονται υποδείξεις- ο κάθε άνθρωπος, μπορεί και πρέπει να είναι αθλητής. Όχι αναγκαστικά πρωταθλητής, αθλητής απλά υπεραρκεί.
Αυτή η έννοια, του αθλητή, τα περιλαμβάνει όλα: Ξεκινώντας από την αρχική επιθυμία να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας σε κάποιο, οποιοδήποτε, άθλημα, οδηγούμαστε στο να «προσφέρουμε» στον εαυτό μας όχι μόνο τα κατάλληλα προπονητικά ερεθίσματα, και την παρακολούθηση της εξέλιξης της αθλητικής μας απόδοσης, αλλά και στη γενικότερη φροντίδα και το ενδιαφέρον για τη φυσική μας υπόσταση, για το σώμα μας δηλαδή και την κατάσταση της υγείας μας, αφού χωρίς υγεία δεν υπάρχουν και επιδόσεις. Το επόμενο απαραίτητο βήμα είναι η ενεργητική υποστήριξη του οργανισμού μας. Όχι μόνο με την παροχή της ανάλογης εκγύμνασης, αλλά και κυρίως με την κατάλληλη πλήρη και υγιεινή διατροφή και ακόμα με την παροχή του χρόνου και των συνθηκών που χρειάζεται το σώμα για να αναπαυθεί και επομένως να αναζωογονηθεί, να «αναγεννηθεί» (Regeneration). Δηλαδή να αναπλαστεί κατά τρόπο και σε επίπεδο ανώτερο από εκείνο που ήταν προηγούμενα. Εκγύμναση χωρίς διατροφή και φροντίδα ίσον τίποτα.
Αλλά και η αντίστροφη πορεία μας οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Δηλαδή αν μάς ενδιαφέρει η υγεία μας, αργά ή γρήγορα θα αντιληφθούμε ότι η εκγύμναση, με ένα κατάλληλο πρόγραμμα γυμναστικής, είναι απαραίτητη. Συνίσταται στον καθένα από τον κάθε γιατρό που σέβεται το λειτούργημά του. -Συνήθως όμως μόνο κατόπιν… «αορτής»(!), δηλ. ‘bypass’, ‘μπαλονάκι’ και τα παρόμοια. Γιατί όμως είναι απαραίτητη; Και γιατί υπάρχουν άνθρωποι που παρόλο που δε γυμνάζονται είναι «υγιείς»;
Στο δεύτερο ερώτημα θα είχαμε να απαντήσουμε ότι οι τελευταίοι με την κατάλληλη άθληση θα ήταν πραγματικά υγιείς, πολύ πιο δυνατοί και ολοκληρωμένοι ως φυσική κατασκευή και λειτουργία. Και όλα αυτά σίγουρα για πολύ περισσότερα χρόνια.
Όμως σίγουρα κάποια μορφή σωματικής επιβάρυνσης είναι απαραίτητη στον καθένα. Αν το ανθρώπινο σώμα δεν δέχεται κάποια μορφή φυσικής επιβάρυνσης ατονεί, ατροφεί και εκφυλίζεται. Ακραίο παράδειγμα είναι η φυσική κατάσταση των κοσμοναυτών, ειδικά αυτών που διαμένουν αρκετούς μήνες σε διαστημικούς σταθμούς. Παρόλο που εκτελούν με ειδικά μηχανήματα προγράμματα εκγύμνασης, για να περισώσουν ότι είναι δυνατόν από τη φυσική τους κατάσταση, επειδή βρίσκονται σε περιβάλλον μικροβαρύτητας και κατά το πλείστο του χρόνου δεν υφίστανται κανενός είδους σωματική επιβάρυνση, το σώμα τους τόσο αδυνατεί και αλλοιώνεται, που κατά την επιστροφή τους στη γη μόνο υποβασταζόμενοι μπορούν να κινηθούν και χρειάζεται να ακολουθήσουν ειδικά και μακρόχρονα φυσιοθεραπευτικά προγράμματα αποκατάστασης. Δε χρειάζεται όμως να πάμε στο… διάστημα για να καταλάβουμε την αξία και την αναγκαιότητα της γυμναστικής, δηλαδή της επαρκούς φυσικής επιβάρυνσης / δραστηριοποίησης. Όλοι τη χρειαζόμαστε, σε όλους μας είναι απαραίτητη.
Τί πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Μα το αυτονόητο, να προσθέσουμε στη ζωή μας την κίνηση, και τη φροντίδα για τις ανάγκες της φυσικής μας υπόστασης γενικότερα. Δηλαδή να γίνουμε «αθλητές»! Ακούγεται δύσκολο, αλλά δεν είναι!
Πρώτα πρώτα πρέπει να ασχοληθούμε με τη γυμναστική ή με κάποιο άθλημα. Και ταυτόχρονα να φροντίσουμε γενικότερα για την υγεία μας. Αν ο χρόνος μας μάς το επιτρέπει, ας εγγραφούμε σε κάποιο αθλητικό σύλλογο ή γυμναστήριο. Εκεί θα μας δοθεί και το κατάλληλο προπονητικό πρόγραμμα, και θα έχουμε την κατάλληλη παρακολούθηση. (Αν, εννοείται, έχουμε τύχη, πράγμα όχι απόλυτα βέβαιο, και «πέσουμε» σε γυμναστή με ενδιαφέρον όχι μόνο να μας καθοδηγήσει, αλλά και κυρίως να μας εξηγήσει, ώστε ευκολότερα και πιο συνειδητά να μπούμε στον κόπο να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα που θα μας υποδείξει.)
Αν όμως για διάφορους λόγους δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να γυμναζόμαστε με άλλους, εξίσου καλά αν όχι καλύτερα μπορούμε να αθληθούμε και από μόνοι μας, στο δωμάτιό μας, στο ύπαιθρο, στο πάρκο, στο γήπεδο, στο ξενοδοχείο, όπου κι αν βρισκόμαστε και μας βολεύει! Και μάλιστα χωρίς ανάγκη για πολύ ειδικό εξοπλισμό. Χρειάζεται κυρίως να έχουμε κάποια βαράκια, {τρεις αλτήρες (μπάρες), δύο μικρούς και έναν μεγάλο με προσαρμοζόμενα βάρη, (συνολικά 3 έως όσα μπορούμε [25 ~ 100+]κιλά αναλόγως} και ένα «πάγκο» που είναι απαραίτητα για την εκτέλεση κάποιων ασκήσεων. Άλλα και αυτά δεν είναι απολύτως απαραίτητα και μπορούν να υποκατασταθούν (προσωρινά έστω!) από άλλες και αυτοσχέδιες ακόμα εκδοχές, π.χ. έλξεις σε μονόζυγο ή και σε… κλαδί δέντρου! (προσέχετε μόνο, ειδικά στην αρχή της εκγύμνασής σας, να είναι αρκετά γερό το κλαδί!!)
Προσωπικά, και πέραν της προπόνησης μου με το ποδήλατο, ως αθλητής του Δαίδαλου, γυμνάζομαι με αυτόν τον τρόπο, με βάση το πρόγραμμα της Καναδικής Αεροπορίας που προανάφερα. Υπάρχει βέβαια πληθώρα προγραμμάτων σε βιβλία για να γυμναζόμαστε από μόνοι μας. Αμέσως τώρα όμως ακολουθεί συνοπτική περιγραφή αυτού του προγράμματος που προσωπικά εφαρμόζω με αξιοσημείωτα αποτελέσματα.

Πρόγραμμα Εκγύμνασης: Το πρόγραμμα προβλέπει την καθημερινή εκτέλεση ενός συνόλου έντεκα ασκήσεων, συνολικής διάρκειας μισής περίπου ώρας. Από αυτές τις ασκήσεις οι εννιά είναι δύναμης και αντοχής, για τα όλα τα κύρια μυϊκά συστήματα, και μία είναι διάφορες διατάσεις, για την αποκατάσταση των ασκούμενων μυών, και την αποφυγή της επικίνδυνης μυϊκής βράχυνσης. Η τελευταία είναι καθαρά αεροβική, για την εξάσκηση του καρδιαγγειακού – καρδιαναπνευστικού συστήματος και την αύξηση την αντοχής.
Το πρόγραμμα αυτό, επειδή δεν είναι πρωταθλητικό, επομένως δεν προβλέπει πολλές «σετ» επαναλήψεων και δεν προκαλεί μεγάλη επιβάρυνση στο σώμα, μπορεί και κανονικά πρέπει να εκτελείται κάθε μέρα. Εγώ όμως προτείνω, για λόγους ασφάλειας και εξασφάλισης του απαραίτητου χρόνου ανάπλασης, να εκτελείται περίπου πέντε φορές (5 με 6) την εβδομάδα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είμαστε σε σχετικά καλή φυσική κατάσταση. Αν είμαστε πολύ κουρασμένοι ή αδιάθετοι ή άρρωστοι, η γυμναστική είναι ότι χειρότερο θα μπορούσαμε να κάνουμε και μπορεί να δημιουργήσει σοβαρότατα προβλήματα και κινδύνους στην υγεία μας και την ίδια μας τη ζωή (:φλεγμονή του καρδιακού μυός). Από την άλλη δεν θα πρέπει να επιζητούμε πάντα τις τέλειες συνθήκες και προϋποθέσεις. Και πρέπει, ειδικά στις αρχές, γιατί πιο μετά θα επιζητούμε τη γυμναστική, να καταβάλουμε κάποια μικρή προσπάθεια να ξεπεράσουμε τη φυσιολογική μας οκνηρία. Εφόσον δεν υπάρχει σοβαρός λόγος ή πρόβλημα, σαν αυτά που προανέφερα, πρέπει οπωσδήποτε να εκτελέσουμε το πρόγραμμά μας. Αν παρόλα αυτά κάποια μέρα «δεν προλάβαμε», (δηλαδή τεμπελιάσαμε) δεν εγκαταλείπουμε, συνεχίζουμε κανονικά από την επόμενη. Αλλά όπως είπα, μετά από πολύ λίγο καιρό θα επιζητάμε την γυμναστική γιατί θα μας προκαλεί ευχαρίστηση. Θα γίνει αυτονόητο και ευχάριστο κομμάτι της ζωής μας.
Είναι καλό καταρχήν να εκτελούμε το πρόγραμμά μας την ίδια περίπου ώρα κάθε μέρα. Μια καλή χρονική οροθέτηση είναι και το πρωί, μόλις ξυπνάμε Είμαστε ξεκούραστοι και επιπλέον προσφέρουμε στον οργανισμό μας το καλύτερο «ζέσταμα» για τη μέρα που ξεκινάει. (Έτσι εξάλλου κάνω το πρόγραμμά μου και εγώ –μ’ αυτό τον τρόπο δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσω όσο απασχολημένος να είμαι τη μέρα, ενώ έχω το απόγευμα ή το βράδυ –τρεις ή τέσσερεις φορές τη βδομάδα- ελεύθερο για την πιο διασκεδαστική αεροβική εξάσκηση, όπως πορεία/τρέξιμο, ποδήλατο ή κολυμβητήριο. Άλλοι μπορεί να προτιμήσουν άλλα, όπως ποδόσφαιρο, τένις, μπάσκετ ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά για αυτά παρακάτω). Αλλά και κάποια τακτική ώρα το απόγευμα ή προς το βράδυ δεν είναι καθόλου άσχημα.
Καταρχήν να τονίσουμε ότι στις ασκήσεις δύναμης (ακολουθεί η περιγραφή τους με αριθμούς 2, 5, 6, 7, 8 και 9) είναι σωστό ο βαθμός επιβάρυνσης (δυσκολία) να ρυθμίζεται έτσι με τη χρήση κατάλληλων αντιστάσεων (βαρών) ώστε ο αριθμός επαναλήψεων να μη μπορεί να ξεπερνά τις 6 ως το πολύ 12. Αλλιώς δε γυμνάζουμε και δεν αναπτύσσουμε τη δύναμη και το μυϊκό μας σύστημα αλλά τη μυϊκή μας αντοχή. Αν έχουμε χρόνο είναι καλό βέβαια να επαναλάβουμε τις ίδιες ασκήσεις με λιγότερη επιβάρυνση (χαμηλότερα βάρη) και περισσότερες επαναλήψεις (30~50) για εξάσκηση της μυϊκής αντοχής. Μπορούμε ακόμα κάποιες μέρες να κάνουμε και αποκλειστικά τις ασκήσεις με χαμηλή επιβάρυνση/ πολλές επαναλήψεις.
Ξεκινάμε λοιπόν!
Άσκηση 1. Επικύψεις. Πρώτα εκτελούμε με προσοχή έναν αριθμό επικύψεων. Αυτές προετοιμάζουν το σώμα μας και για τις επόμενες ασκήσεις. Ο αριθμός των επαναλήψεων εξαρτάται από το επίπεδο της υπάρχουσας σωματικής μας προσαρμογής. Αν τώρα ξεκινάμε να γυμναζόμαστε, πρέπει να είναι πολύ χαμηλός, από τρεις έως έξι μόνο, για να αποφύγουμε τους τραυματισμούς και μάλιστα σε ένα σύστημα τόσο ευαίσθητο όπως είναι η μέση μας. Υπομονή. Ακόμα και αυτό το λίγο, όσο απίστευτο κι αν μας φαίνεται, αρκεί, ώστε κάθε εβδομάδα να μπορούμε να αυξάνουμε από λίγο τον αριθμό των επαναλήψεων, όπως θα αυξάνει σιγά-σιγά και το επίπεδο της φυσικής μας προσαρμογής. Θα είμαστε ικανοποιημένοι αν μετά κάποιους μήνες φτάσουμε έναν αριθμό 20~30 επαναλήψεων.
Άσκηση 2. Κοιλιακοί. Σημαντικότατη άσκηση, και για το λόγο ότι αυτή η μυϊκή ομάδα δεν ενεργοποιείται καθόλου από τις συνήθεις δραστηριότητες του ‘σύγχρονου’ ανθρώπου. Ξαπλώνουμε στο έδαφος, και σηκώνουμε το πάνω μέρος του κορμού, όχι όμως τη μέση. Επαναλαμβάνουμε ανάλογα με το επίπεδό μας. Για αρχή καλές είναι και 6~7 επαναλήψεις. Θα καταλάβουμε και από μόνοι μας πόσες μπορούμε. Με τους μήνες αυξάνουμε τις επαναλήψεις (στις 80~100) και με την κατάλληλη χρήση βαρών φροντίζουμε να προσαρμόζουμε το βαθμό επιβάρυνσης στα αυξανόμενα επιθυμητά επίπεδα.
Άσκηση 3. Ραχιαίοι. Ξαπλώνουμε μπρούμυτα και ανάλογα με το επίπεδό μας ανασηκώνουμε το κεφάλι και τους ώμους μαζί με ένα ή και τα δύο πόδια. Τα χέρια μας, πάλι αναλόγως επιπέδου, τα έχουμε κάτω από τους μηρούς μας ή πάνω από τη μέση μας, ή πάνω από το κεφάλι μας, ή στον αέρα σε έκταση ή μπροστά. Αρχίζουμε με 10~15 επαναλήψεις. Μετά από μήνες ή χρόνια φτάνουμε τις 150, 200 ή και 300 επαναλήψεις. Πρόκειται πλέον για άσκηση αντοχής.
Άσκηση 4. «Κάμψεις».Είναι και αυτή μια άσκηση αντοχής. Παραμένοντας στην ‘πρόσθια’ θέση, στηριζόμαστε στις παλάμες και τα γόνατα, ή αν μπορούμε στα δάχτυλα των ποδιών, και με ίσιο το σώμα εκτελούμε «κάμψεις των αγκώνων», τις γνωστές μας κάμψεις. Αρχίζουμε με 3~4 κάμψεις και με τον καιρό φτάνουμε όσες μπορούμε: 40, 60, 80, 100. Βέβαια για να φτάσουμε σε τέτοιους αριθμούς είναι απαραίτητο να κάνουμε προπόνηση «πάγκου» με βάρη. Αλλιώς δε θα ξεπεράσουμε ποτέ κάποιον αριθμό επαναλήψεων, συνήθως 30 με 40.
Ασκήσεις 5~9. Βάρη. Προτείνω πέντε ασκήσεις: 5) όρθιοι ανασηκώνουμε τους μικρούς αλτήρες με λύγισμα των αγκώνων, επιβαρύνοντας τα «μπράτσα», 6) με έκταση των χεριών χωρίς λύγισμα, επιβαρύνοντας τους μυς των ώμων, 7), ξαπλώνοντας ύπτια και με τα χέρια πάλι σε έκταση ανασηκώνουμε τους αλτήρες με αλύγιστα τα χέρια γυμνάζοντας τους μύες του στήθους, 8) βάζουμε το μεγάλο αλτήρα στους ώμους με τα κατάλληλα βάρη. Εκτελούμε κάμψεις των γονάτων.(άσκηση «πόδια») 9) από την ύπτια θέση σηκώνουμε το μεγάλο αλτήρα («πάγκος»)
Τα βάρη όπως και ο αριθμός των επαναλήψεων καθορίζονται σε κάθε άσκηση όπως προαναφέραμε. Να επιτρέπουν δηλαδή μόνο 6 με 12 επαναλήψεις. Ξεκινούμε λοιπόν με χαμηλά βάρη και λίγες επαναλήψεις (5~6). Σταδιακά αυξάνουμε με το πέρασμα του χρόνου τις επαναλήψεις έως τις 12 και κυρίως αυξάνουμε τα βάρη που προσαρτούμε στους αλτήρες, ανάλογα με την πραγματική αύξηση των δυνάμεων και την ανάπτυξη του μυοσκελετικού μας συστήματος.
Άσκηση 10. Διατάσεις. Εκτελούμε διατάσεις («τεντώματα») όλων των μυϊκών συστημάτων που επιβαρύναμε και για διαστήματα 30~40’’. Η άσκηση αυτή, αν και φαινομενικά βαρετή και ανούσια, είναι σημαντικότατη και απαραίτητη για την ελαστικότητα, την υγεία και την ανάπτυξη των μυών μας.
Να σημειώσω ότι θεωρώ γενικά γνωστό τον τρόπο που γίνονται όλες οι παραπάνω ασκήσεις που περιγράφω. Αν κάποιος δεν είναι σίγουρος, ας συμβουλευτεί κάποιο γυμναστή. Πιστεύω πολύ πρόθυμα αυτός θα τον διαφωτίσει.
Εδώ να επιστήσω την προσοχή σε έναν πιθανό κίνδυνο, που μπορεί να προέλθει από υπερβολικό ζήλο: ίσως κάποιοι από εμάς να θελήσουν να συμπεριλάβουν στην εξάσκησή τους και άλλες ασκήσεις που δεν περιγράφονται εδώ δικής τους έμπνευσης ή από ότι θυμούνται από τη γυμναστική που έκαμναν κάποτε στο σχολείο. Αναφέρομαι κυρίως σε ασκήσεις που προβλέπουν την περιστροφική κίνηση μεγάλων αρθρώσεων όπως οι ώμοι, ο αυχένας ή η μέση. Αυτές οι ασκήσεις, που αποτελούσαν μέρος της πάλαι πότε «σουηδικής γυμναστικής» έχουν πια καταργηθεί. Ήταν πολύ επικίνδυνες για πρόκληση τραυματισμών σε αρθρώσεις, και μάλιστα κύριες, που αν συμβούν μόνο πολύ δύσκολα και μετά από πολύ χρόνο αποκαθίστανται, λόγω της ελλιπούς και έμμεσης μόνο αιμάτωσης αυτών των περιοχών.
Άσκηση 11. Αεροβική άσκηση. Από το βιβλίο προτείνεται η εκτέλεση μιας αεροβικής άθλησης στο ύπαιθρο, όπως γρήγορο περπάτημα, ελαφρό τρέξιμο («Τζόκινγκ»), κολύμπι, ποδήλατο ή κάποιες αθλοπαιδιές, ,όπως ποδόσφαιρο, τένις μπάσκετ ή οτιδήποτε παρόμοιο, ακόμα και χορός. Αν όμως δεν υπάρχει ο χρόνος ή η δυνατότητα, προτείνεται η ακόλουθη άσκηση, την οποία και εγώ ο ίδιος εφάρμοσα για 2~3 χρόνια με ικανοποιητικά αποτελέσματα: στο δωμάτιό μας, εκτελούμε επιτόπιο τροχάδην για έξι λεπτά. Στόχος μας είναι να εκτελέσουμε μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα έναν ορισμένο αριθμό «βημάτων», που θα μεγαλώνει συν τω χρόνω. Ξεκινάμε από τα 300 ‘βήματα’, και ‘στοχεύουμε’ τα 600~700 στο εξάλεπτο. Κάθε 75 «βήματα» εκτελούμε 10 αναπηδήσεις με εκτάσεις των χεριών για την αποφυγή της –επιβαρυντικής και για το σώμα - μονοτονίας. Τον πρώτο καιρό ανασηκώνουμε τα γόνατά μας λίγο, ενώ με την πάροδο του χρόνου και την αύξηση της αντοχής και της δύναμής μας τα φέρνουμε έως και σε ορθή γωνία. Σκοπός της άσκησης δεν είναι τόσο να γυμνάσουμε τα πόδια μας, όπως στην άσκηση 8, αλλά όπως είπαμε το καρδιαγγειακό / καρδιαναπνευστικό μας σύστημα, να αυξήσουμε με άλλα λόγια την αντοχή μας. Αυτό επιτυγχάνεται όταν για επιμηκυμένο χρονικό διάστημα ‘επιτρέπουμε’ στον οργανισμό μας να λειτουργήσει στις μέσες περιοχές καρδιακών συχνοτήτων. Αυτές εξαρτώνται από τη φυσική μας κατάσταση και την ηλικία μας, αλλά κυμαίνονται συνήθως μεταξύ 110 και 145 παλμών ανά λεπτό.
Εδώ ολοκληρώνεται η σύντομη περιγραφή του προγράμματος. Πρόκειται πράγματι για ένα «πρόγραμμα», αφού εκτός του ολοκληρωμένου συνόλου ασκήσεων που προβλέπει, εμπεριέχει και τη βασική έννοια της ‘εξέλιξης’ όχι μόνο της σωματικής μας προσαρμογής, αλλά και της ‘προσαρμογής’ και της ανταπόκρισης του ίδιου του προγράμματος στην άνοδο του επιπέδου της φυσικής μας κατάστασης.

Και τώρα να συμπληρώσουμε λίγη θεμελιώδη θεωρία, η χρησιμότητα της οποίας και για όσα προηγήθηκαν και για όσα -κυρίως- θα ακολουθήσουν (σχετικά με την αεροβική εξάσκηση και την αύξηση της σωματικής/αθλητικής απόδοσης), θα γίνει νομίζω ολοφάνερη.
Πρόκειται για τη (σύγχονη) θεωρία των περιοχών των καρδιακών συχνοτήτων όπου λειτουργεί η καρδιά μας σε διάφορα επίπεδα (σωματικής/αθλητικής) επιβάρυνσης. Περιοχές που για τους πολύ γυμνασμένους ανθρώπους μπορεί να κυμαίνεται από 35 έως 210 π/λ, (παλμούς ανά λεπτό) και για τους αγύμναστους (ανάλογα και με την ηλικία) από 65~70 έως 140~180 (η ‘έκταση’ του υπογράφοντος είναι 45/195). Οι περιοχές λοιπόν αυτές είναι:
Από τους χαμηλότερους παλμούς ηρεμίας (35~70 αναλόγως σωματικής «προσαρμογής», δηλαδή κατάστασης) έως τους 80~90 π/λ βρισκόμαστε στην περιοχή ηρεμίας. Σ’ αυτή την περιοχή βρισκόμαστε όταν δεν εκτελούμε κάποια σημαντική σωματική δραστηριότητα ή αναπαυόμαστε.
Η επόμενη περιοχή 80~90 με 100~105 π/λ είναι η περιοχή υπεραναπλήρωσης. Προϋποθέτει κάποια ελαφρά σωματική δραστηριοποίηση (π.χ. χαλαρό περπάτημα ή ποδηλασία) και λέγεται έτσι γιατί, όταν ‘μπαίνουμε’ σ’ αυτήν για χρονικά διαστήματα 30 με 60 λεπτών την ημέρα, βοηθάει στην ενεργητική αποκατάσταση και επεξεργασία προηγούμενων σωματικών επιβαρύνσεων και καταπονήσεων. Δηλαδή βοηθάει το σώμα να επανέλθει και να συνέλθει γρηγορότερα από κάποια ισχυρά προπονητικά ερεθίσματα, απ’ ότι αν απλώς αναπαυόμασταν και μάλιστα κατά τρόπο που θα είναι πιο ικανό και προσαρμοσμένο για επόμενες παρόμοιες ή και ισχυρότερες καταπονήσεις.
Αμέσως μετά περνάμε στην περιοχή των βάσεων. Όχι των… αμερικανικών, για τους μεγαλύτερους, ή των Πανεπιστημίων, για τους νεότερους, αλλά των βάσεων της αντοχής μας. Μόνο σ’ αυτή την περιοχή των 100~105 με 130~140 π/λ όταν γυμναζόμαστε, κάνοντας τακτικά ένα άθλημα αντοχής (γρήγορη πεζοπορία, χαλαρό κολύμπι, ποδηλασία ή ότι άλλο) στην κατάλληλη –χαλαρή!- ένταση για ικανό χρονικό διάστημα, 30 με 60, έως και… 480 λεπτά (8 ώρες!) βάζουμε τις βάσεις, ‘χτίζουμε’ την αντοχή μας. Σ’ αυτή την περιοχή επίσης, μετά από τα πρώτα 30 λεπτά εξάσκησης, το σώμα αντλεί πλέον την ενέργεια που χρειάζεται για την ισχύ που αποδίδει κατά το μέγιστο μέρος (~80% αναλόγως φυσικής κατάστασης) από την απευθείας καύση (οξείδωση) λιπών. Βοηθάμε δηλαδή εδώ την ενεργοποίηση και αριστοποίηση του μεταβολισμού του λίπους, μια άλλη ‘πονεμένη ιστορία’ για τον ‘σύγχρονο’ άνθρωπο. Είναι ο μόνος «απευθείας», μόνιμος και αποτελεσματικός τρόπος να «χάσουμε βάρος», χωρίς πείνα και απώλειες μυϊκού ιστού ή απλά υγρών (νερού) από το σώμα.
{Σημείωση 22/02/2007: αν θέλουμε να χάσουμε σωματικό λίπος –γιατί το επιπλέον βάρος, αν πρόκειται για μύες κα όχι λίπος είναι βέβαια –ειδικά για τους άντρες- ευπρόσδεκτο, πρέπει, σημειώνω επί τροχάδην, να αλλάξουμε/βελτιώσουμε ΜΟΝΙΜΑ τις διατροφικές μας συνήθειες: λιγότερο ή καθόλου τσιμπολόγημα μεταξύ των γευμάτων, μικρότερες μερίδες και ποσότητες σ’ αυτά, μικρότερο ποσοστό λιπαρών τροφίμων [πλήρη γαλακτοκομικά, τυριά, εμφανή έλαια και «ντρέσινγκ» (μαγιονέζες, σάλτσες κλπ) στις σαλάτες και τα φαγητά, λιπαρά κρέατα και αλλαντικά], λιγότερα απλά σάκχαρα (ζάχαρη και ότι την περιέχει σε μεγάλο βαθμό, όπως γλυκά και βιομηχανοποιημένα τρόφιμα) και τέλος είναι καλό να παίρνουμε σε μεγαλύτερο βαθμό τις απαραίτητες θερμίδες μας από «υγιεινά» τρόφιμα φυτικής προέλευσης που έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε σύνθετους υδατάνθρακες, κατά το δυνατόν σε «πλήρη», ακατέργαστη μορφή, όπως είναι τα φρούτα, τα λαχανικά και τα πλήρη δημητριακά. Αλλά το θέμα της σωστότερης διατροφής, που μόνη αυτή βοηθάει και στο θέμα του πολυπόθητο «αδυνατίσματος» είναι τεράστιο, θα έπρεπε να γράψω ειδικά για αυτό. Ίσως κάποια άλλη φορά, αν υπάρξει ενδιαφέρον}
Ακολουθεί η περιοχή της εξέλιξης, στους 130~140 με 155~175 π/λ, αναλόγως πάντα της φυσικής κατάστασης του καθενός μας. Σ΄ αυτή την περιοχή ‘στροφών’ ‘εξελίσσουμε’, αναπτύσσουμε τις δυνάμεις μας και διαπλάθουμε το μυϊκό μας σύστημα. Αυτή η περιοχή για λόγους ασφάλειας δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το 20 με 25 % του συνολικού χρόνου άθλησής μας.
Και τέλος έχουμε την περιοχή κορυφής, στην ανώτατη περιοχή συχνοτήτων που μπορεί να λειτουργήσει η καρδιά μας. (155~175 ως 210 π/λ). Στην περιοχή αυτή κατά την προπόνηση, ή τον αγώνα, θα πρέπει να ‘μπαίνουμε’ με προσοχή, για διαστήματα από λίγα δευτερόλεπτα ως το πολύ λίγα λεπτά, και αφού προηγουμένως έχουμε ανεβάσει αρκετά το επίπεδο της φυσικής μας κατάστασης και κάνει τις ανάλογες ιατρικές εξετάσεις. Σ’ αυτήν αποδίδεται το μέγιστο των σωματικών μας δυνάμεων για επιβαρύνσεις ‘μικρής’ –όχι στιγμιαίας!- διάρκειας.

Τώρα που έχουμε ως βάση αυτό το έστω και μικρό θεωρητικό υπόβαθρο, μπορούμε να μιλήσουμε πιο τεχνικά και συγκεκριμένα, και τελικά πιο απλά και, ελπίζω, κατανοητά, για το πώς μπορεί να διαμορφωθεί πιο σωστά ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα αεροβικής εκγύμνασης.
Όποιο κι είναι το ‘όχημα’, ο τρόπος εκγύμνασής μας, (πεζοπορία, κολύμπι, ελαφρό τρέξιμο, ποδήλατο κτλ.) θα πρέπει να χωρίσουμε το χρόνο που διαθέτουμε (15 λεπτά, 30, 60 ή περισσότερα) και να συμπεριλάβουμε επιβαρύνσεις από όλες τις περιοχές των εντάσεων, αλλά με τον κατάλληλο επιμερισμό. Θα πρέπει να ξεκινήσουμε χαλαρά από την περιοχή ‘υπεραναπλήρωσης’, για ένα 5% του διαθέσιμου χρόνου μας, έως και τα 10~15 λεπτά. Μετά να περάσουμε στην περιοχή των ‘βάσεων’, και να παραμείνουμε κυρίως εκεί ως το τέλος της προπόνησής μας. Για να πετύχουμε καλύτερο προπονητικό αποτέλεσμα θα παρεμβάλλουμε διαστήματα ‘εξέλιξης’ από δύο ως έξι λεπτά και ‘κορυφής’ από 6 ως 60 δευτερόλεπτα. Σε περίπτωση συμμετοχής μας σε αγώνα, ή για προσομοίωση αγωνιστικής επιβάρυνσης μπορούμε ανάλογα να αυξήσουμε το ποσοστό των διαστημάτων ‘εξέλιξης / κορυφής’, αλλά με προσοχή πάντα και σύνεση. Αν γυμναζόμαστε μόνο για λόγους υγείας μπορούμε να παραλείψουμε αυτές τις ‘αγωνιστικές’ περιοχές επιβάρυνσης. Αν όμως δεν έχουμε πρόβλημα υγείας, είναι ‘απώλεια ευκαιρίας’ να μην τις συμπεριλάβουμε στην εξάσκησή μας και αντίθετα να αρκεστούμε σε κάτι πολύ πιο μονότονο αλλά και λιγότερο αποδοτικό.
Πώς όμως θα ξέρουμε σε ποια περιοχή βρισκόμαστε την κάθε στιγμή; Αν δεν έχουμε ή δε θέλουμε να αγοράσουμε έναν παλμογράφο, από αυτούς που πωλούνται αντί 15~60 Ευρώ στα καταστήματα ποδηλατικών ειδών, μπορούμε ανά τακτά διαστήματα να μετράμε τους παλμούς μας για έξι δευτερόλεπτα και να τους πολλαπλασιάζουμε επί δέκα. Το γινόμενο είναι οι παλμοί μας ανά λεπτό. Δε χάλασε και ο κόσμος αν κάνουμε λάθος 5~10 παλμούς. Αν μετρήσουμε για μεγαλύτερο διάστημα, εντωμεταξύ οι σφυγμοί θα «πέσουν» και το τελικό αποτέλεσμα της μέτρησης θα είναι ακόμα πιο λανθασμένο. Η εκδοχή του παλμογράφου είναι βέβαια πολύ προτιμότερη.
Αυτή είναι η σύγχρονη και καταφανώς πιο σωστή αντίληψη για την προπόνηση σε αθλήματα αντοχής. Δε γυμναζόμαστε, όπως παλιά, με βάση χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσουμε ή ταχύτητες που πρέπει να επιτύχουμε, (είτε περπατώντας, ή κολυμπώντας ή ποδηλατώντας ή όπως αλλιώς) αλλά με βάση το χρόνο (προπονητικής) επιβάρυνσης σε συγκεκριμένες περιοχές καρδιακών συχνοτήτων.

Με βάση τα προηγούμενα γίνονται ολοφάνερα τα έως και τραγικά καθημερινά λάθη προπονητικής τακτικής, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, πολλών, κυρίως πολύ «ερασιτεχνών» (δηλαδή ελλιπώς ενημερωμένων), συνανθρώπων μας, που βλέπουμε συνεχώς να διαπράττονται: Πολλοί συνηθίζουν να ανεβαίνουν συχνά στον Κορύλοβο, είτε με τα πόδια είτε με κάποιο, συνήθως ακατάλληλο και επικίνδυνο, ποδήλατο. Κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς τους βρίσκονται, από πλευράς καρδιακής λειτουργίας, συνεχώς μέσα ή κοντά στα «κόκκινα», δηλαδή στην πάνω πλευρά της περιοχής ‘εξέλιξης’ ή ακόμα και στην περιοχή ‘κορυφής’. Το πόσο ανώφελη και επιβλαβής είναι μια τέτοια «εκγύμναση», νομίζω δε χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση. Αντίστοιχα βλέπουμε πολλούς υγιείς «Αθλητές του Σαββατοκύριακου», να περπατούν ή να κάνουν ποδήλατο σε επίπεδες διαδρομές και κατά αυτή την προσπάθειά τους να προχωρούν συνεχώς τόσο σιγά, που σπανίως να βγαίνουν από την περιοχή υπεραναπλήρωσης. Ίσως να αξιοποιούν το χρόνο τους με διαλογισμό ή παρατήρηση της φύσης, που δεν είναι κακό. Από πλευράς αθλητικής ωφέλειας έχουν πάντως σίγουρα μόνο μικρό μέρος απ’ ότι θα είχαν αν αύξαναν και ποίκιλαν κατάλληλα τους ρυθμούς τους.
Ακόμα έχουμε και αυτούς που δεν γυμνάζονται καθόλου, έστω και λανθασμένα, δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών ανθρώπων. Αυτοί λεν ότι δεν έχουν χρόνο, (ενώ έχουν ώρες ολόκληρες για το καφενείο ή την τηλεόραση) ή ότι είναι πολύ «κουρασμένοι» για να αθληθούν, γιατί όλη μέρα δουλεύουν κάπου, π.χ. στο εργοστάσιο (πόσοι άραγε κάνουν πραγματικά σωματικά κοπιαστικές εργασίες;) στο σπίτι, ή ακόμα και στο… γραφείο (ψυχική και πνευματική ναι, αλλά τι σωματική κόπωση να έχεις στο γραφείο;!). Από όσα προηγήθηκαν είναι νομίζω πλέον φανερό ότι αυτές οι –απόλυτα σοβαρές και σεβαστές- ενασχολήσεις, αν και μπορεί πράγματι να μας «κουράζουν», σε καμία περίπτωση δε μας γυμνάζουν, είτε ισοτονικά, για τις διάφορες μυϊκές μας ομάδες, και πολύ λιγότερο αεροβικά, για την καρδιά και την αντοχή μας, αφού οι παλμοί μας κατά την πραγματοποίησή τους σπανίως μπαίνουν έστω και στην περιοχή υπεραναπλήρωσης.

Όσο αφορά την ποδηλασία, για να «ευλογήσω» και λίγο και το άθλημά μου, να συμπληρώσω ότι πρόκειται για ένα καταπληκτικό άθλημα, τρομερά ωφέλιμο αλλά και συναρπαστικό. Φάρμακο του σώματος και της ψυχής το χαρακτηρίζω. Μας επιτρέπει να βελτιώσουμε απίθανα τη φυσική μας κατάσταση και να νιώσουμε συγκλονιστικές εμπειρίες, όπως το να διανύσουμε τεράστιες αποστάσεις (ως 186,5 χλμ. ο υπογράφων) σε πανέμορφα μέρη (και βουνά) με τις δικές μας δυνάμεις. Δυστυχώς όμως πρόκειται και για ένα αρκετά «τεχνικό» άθλημα, τόσο λόγω του μηχανικού «οχήματος» με το οποίο διεξάγεται, όσο και του «τρόπου» που πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτό το μηχάνημα. Και επειδή στην Ελλάδα έχουμε συνήθως μεσάνυχτα σε ότι έχει να κάνει με «τεχνική», είτε μηχανική είτε θεωρητική, γι αυτό και το ποδήλατο, το δεύτερο πιο δημοφιλές άθλημα παγκοσμίως, στη χώρα μας βρίσκεται στα Τάρταρα.
Δύο μόνο προτάσεις ας μου επιτραπούν εδώ σχετικά, εκτός βέβαια για την ανάλογη ρύθμιση της έντασης επιβάρυνσης, που από τα προηγούμενα ελπίζω να είναι πλέον αυτονόητη: Πρέπει, αν θέλουμε να ασχοληθούμε με την ποδηλασία, να επιλέξουμε τον κατάλληλο ποιοτικό εξοπλισμό: πρώτα το κατάλληλο ποδήλατο για τις ανάγκες μας και τις σωματικές μας διαστάσεις, που θα το ρυθμίσουμε κατάλληλα, κυρίως το ύψος της σέλλας, (πρέπει όταν καθόμαστε στη σέλλα η γυμνή φτέρνα μας ίσα που να ακουμπάει στο πηδάλι, όταν αυτό βρίσκεται στο κατώτερο σημείο του κύκλου του –αλλιώς, εκτός από πολύ μειωμένη απόδοση διακινδυνεύουμε και διάφορες βλάβες στα γόνατα, τα πόδια και το σώμα μας. -Παρότι στην αρχή θα μας φανεί η θέση αυτή πολύ «ψηλή» και… «επικίνδυνη», αφού τα πόδια μας, όταν καθόμαστε, δε θα «πατάνε» / φτάνουν στο έδαφος). Μετά πρέπει να φοράμε τα κατάλληλα ποδηλατικά ρούχα, τα ειδικά παπούτσια και αν θέλουμε, πολύ καλά θα κάναμε, και το ποδηλατικό κράνος. Ο παλμογράφος και το ταχύμετρο / χιλιομετρητής είναι δύο ακόμα εξαιρετικά χρήσιμα εξαρτήματα. Αυτός ο απαραίτητος εξοπλισμός είναι και το μόνο «μειονέκτημα» ίσως της ποδηλασίας, αφού… κοστίζει. Το ελάχιστο αντίτιμο για ένα πραγματικό ποδήλατο δρόμου –όχι για ένα αναξιόπιστο και επικίνδυνο «ποδηλατόμορφο»!- κυμαίνεται στα 1500 Ευρώ. Για τον ελάχιστο εξοπλισμό πρέπει να προϋπολογίσουμε άλλα περίπου 500. Είναι πολλά τα χρήματα; Νομίζω δεν είναι απαγορευτικά τα ποσά, και είναι περισσότερο θέμα προσωπικών επιλογών.
Δεύτερη όχι απλώς πρόταση, αλλά υπόδειξη, είναι το θέμα του ρυθμού περιστροφής για τα πηδάλια, όταν ποδηλατούμε. Από αυτή τη λεπτομέρεια ξεχωρίζουμε από χιλιόμετρα μακριά, όταν κανένα άλλο χαρακτηριστικό δεν είναι ακόμα ορατό, τους παντελώς άσχετους, δηλ. δυστυχώς τη μέγιστη πλειοψηφία των Ελλήνων «ποδηλατών», από τους έστω και στοιχειωδώς ενημερωμένους: ο ρυθμός αυτός πρέπει να είναι για επίπεδες διαδρομές 90~110 περιστροφές ανά λεπτό (60~90 για τους αρχάριους) και για ανηφορικές 60~70, (σε -μεγάλες- ανηφόρες οι αρχάριοι δεν πάνε!) κατά δε το δόγμα της νέας «σχολής Άρμστρονγκ», του ποδηλάτη φαινόμενο, -6 φορές νικητής του Γύρου της Γαλλίας, του δυσκολότερου ποδηλατικού αγώνα του κόσμου- και σ’ αυτή την περίπτωση 90~110 περιστροφές. Σε χαμηλότερους ρυθμούς το σώμα δεν «αποδίδει» σωστά. Είναι σαν να οδηγούμε το πολύστροφο αυτοκίνητό μας με «τετάρτη» και 1500 σ.α.λ.
Μέχρι στιγμής όπου αναφέρθηκα σε ποδηλασία εννοούσα κατά κύριο λόγο την ποδηλασία «σε δημόσιο δρόμο», που είναι η κατεξοχήν μορφή αυτού του αθλήματος.
Όσα όμως ανάφερα έχουν απευθείας εφαρμογή και για την, λιγότερο παραδοσιακή και με άλλο χαρακτήρα (διαφορετική οδηγική τεχνική, διαφορετικές δυσκολίες, διαφορετικές –πολύ χαμηλότερες- ταχύτητες κ.α.) ορεινή ποδηλασία. Είναι μια ίσως πιο «εύκολη» και με περισσότερα στοιχεία «παιχνιδιού» μορφή ποδηλασίας, γι αυτό και έχει κατακυριεύσει εντωμεταξύ τον κόσμο των αρχαρίων. Τα ποδήλατα αυτής της κατηγορίας είναι και αρκετά φτηνότερα, και λόγω του πολύ μεγαλύτερου όγκου πωλήσεων τους. (ξεκινούν οι τιμές τους από… 50, των στοιχειωδώς καλών από 500 Ευρώ). Από εκεί κάποιοι από όσους ενδιαφέρονται για κάτι περισσότερο μεταπηδούν ίσως στην πιο απαιτητική ποδηλασία δρόμου.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ποδηλασία απευθυνθείτε στον Ποδηλατικό Όμιλο Δαίδαλος Δράμας. (τηλ. 25210-39117, πρόεδρος κ. Μιχ. Βερβέρογλου). Σίγουρα θα χαρούν για το ενδιαφέρον σας.
Να συμπληρώσω ότι μια καλή λύση ανάγκης, ειδικά για τους χειμερινούς μήνες, είναι και το στατικό ποδήλατο. Προτείνω σε κάθε ενδιαφερόμενο να προτιμήσει ένα απλό στατικό με μαγνητική επιβράδυνση της κατηγορίας των 600 Ευρώ, (δεν έχουν για μένα νόημα τα «ακριβά» των 1500+ Ευρώ) από την κατηγορία «εισόδου» των 150 Ευρώ με επιβράδυνση τεταμένου ιμάντα. Αυτά είναι πολύ πιο θορυβώδη, με όχι καλή δυνατότητα ρύθμισης της επιβράδυνσης, δηλ. του «βαθμού δυσκολίας» και τέλος καταστρέφονται τάχιστα. Σε κάθε περίπτωση πρώτη μας ενέργεια θα είναι να κόψουμε και να πετάξουμε τη σέλλα που έχουν αυτού του είδους τα ποδήλατα, από τα φτηνότερα ως και τα πιο ακριβά, γιατί ενώ φαίνεται φαρδιά και αναπαυτική, στα μάτια των αδαών, μετά από μερικά λεπτά «χρήσης» αρχίζει να μας προξενεί ανήκεστες βλάβες στα σημεία που εφάπτονται με αυτήν και να την αντικαταστήσουμε με μια πραγματική σέλλα ποδηλάτου, που μόνο στα ειδικά καταστήματα ποδηλάτων μπορούμε να βρούμε.
Τέλος να αναφέρω ότι η άλλη πιο προσιτή, από όλες τις απόψεις, εκδοχή αερόβιας εξάσκησης, που μπορούμε να εφαρμόζουμε με ελάχιστα έξοδα και προετοιμασίες, κάθε εποχή του χρόνου και σχεδόν κάθε ώρα της ημέρας και του 24ώρου, είναι αυτή της πεζοπορίας. Και μ’ αυτή την άσκηση, αν φροντίζουμε να πετυχαίνουμε τις κατάλληλες εντάσεις, στην ανάγκη παρεμβάλλοντας και διαστήματα τρεξίματος, μπορούμε να πετύχουμε τέλεια αποτελέσματα από πλευράς εξάσκησης.
Με λίγα χρήματα περισσότερα απ’ ότι ένα στατικό ποδήλατο αγοράζει κανείς, αν προτιμά, και έναν κυλιόμενο διάδρομο (~800 Ευρώ), που είναι -με την προϋπόθεση να τον χρησιμοποιείτε!- μια επίσης εξαιρετικά καλή επένδυση για τα χρήματά σας. Και στο στατικό και στον κυλιόμενο μπορείτε όταν γυμνάζεστε να ακούτε παράλληλα ραδιόφωνο ή και, μετά από κάποιες ‘αμφιταλαντεύσεις’ –μέχρι να συνηθίσετε και να ισορροπείτε!- να διαβάζετε κάποιο βιβλίο και έτσι και να μη «βαριέστε» και να αξιοποιείτε διπλά το χρόνο σας.
Πολύ προσοχή απαιτεί το θέμα του (διαρκούς, έστω και ‘χαλαρού’) τρεξίματος, ή ‘τζόκινγκ’. Μόνο αν διαθέτουμε ήδη ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο σωματικής προσαρμογής μπορούμε να ασχολούμαστε μ’ αυτό το είδος εκγύμνασης, παραμένοντας κατά την εξάσκησή του στην ‘πράσινη’ περιοχή των Βάσεων, που αναφέραμε προηγουμένως. Και σ’ αυτή την περίπτωση βλέπουμε πολλούς ελλειμματικά ενημερωμένους συνανθρώπους μας να επιδίδονται ασθμαίνοντας στο τρέξιμο, για 15, ή 30 ή και περισσότερα λεπτά. Το ότι έτσι, παρόλη την υπερηφάνεια για την ενασχόλησή τους, μικρό καλό, αν όχι μεγάλο κακό, «περιποιούν» στην υγεία τους, μάλλον δεν το διανοούνται.
Και εδώ βρίσκεται και το μεγάλο πλεονέκτημα της ποδηλασίας: δίχως να δημιουργεί το αίσθημα της καταπόνησης μας επιτρέπει, αν έχουμε τις στοιχειώδεις γνώσεις, να καθορίσουμε με ακρίβεια το επίπεδο της επιβάρυνσης που επιδιώκουμε.
Ταυτόχρονα έχουμε και περίπου πέντε φορές περισσότερες προσλαμβάνουσες παραστάσεις από το περιβάλλον, αφού περίπου τόσες φορές είναι μεγαλύτερη και η ταχύτητα κίνησής μας. Επιπλέον, για ευνόητους λόγους είναι δυνατόν με το ποδήλατο να αθλούμαστε, αν επιθυμούμε, για πολύ μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, συνήθως 1,5 με 3 ώρες ή και περισσότερο, πράγμα που βάζει στην εμβέλειά μας μια εκπληκτική ποικιλία και πλούτο πιθανών ποδηλατικών διαδρομών. Πάντως ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί ποδηλάτες παρεμβάλουν κάποτε, ιδίως το χειμώνα, και εξάσκηση με πορεία, πορεία-τρέξιμο ή τρέξιμο, αναλόγως και του σημείου αθλητικής κατάστασης που βρίσκονται στις καμπύλες απόδοσής τους.
Με την ευκαιρία, σ’ αυτό το θέμα, των καμπυλών απόδοσης, δηλαδή στο γεγονός ότι η αθλητική απόδοση του καθενός αθλητή δεν είναι σταθερή αλλά διακυμαίνεται, ανάλογα και με το πρόγραμμα προετοιμασίας, σύμφωνα με τις λεγόμενες «καμπύλες απόδοσης», που έχουν μια ή δύο (ή, σπάνια, και περισσότερες) «κορυφώσεις» το χρόνο, στο παρόν σημείωμα, και λόγω της ιδιαίτερης πολυπλοκότητας του ζητήματος, που είναι δύσκολο να την αντιμετωπίσω σ’ αυτό το σημείωμα, και λόγω του ότι απευθύνομαι σε αθλητές και όχι σε υποψήφιους πρωταθλητές, δε θα κάνω περαιτέρω αναφορά. Όποιος ενδιαφέρεται, ας καταφύγει στην ειδική βιβλιογραφία.
Τελικά πια μορφή αεροβικής εκγύμνασης αντοχής είναι η καλύτερη; Ίσως ο συνδυασμός όλων, ανάλογα με τις δυνατότητες και τις προτιμήσεις! Πάντως ότι κάνουμε, ας φροντίσουμε να το κάνουμε σωστά, με γνώση και σύνεση, χωρίς φόβο αλλά με πάθος! Ο καθένας ας επιλέξει ότι μπορεί και τον ευχαριστεί και τον εξυπηρετεί περισσότερο. Ας ευχηθούμε μόνο αυτό που θα επιλέξει ο καθένας να μην είναι το… τίποτα!

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007

Είπαν οι σοφοί για το βεγκεταριανισμό

"ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ..."

"Είμαι απόλυτα σίγουρος πως η ανθρώπινη φυλή, που αναπτύσσεται σταδιακά, θα σταματήσει σε κάποιο σημείο να τρέφεται με κρέας". H. D. Thoreau

"Όταν εμείς οι ίδιοι γινόμαστε οι ζωντανοί τάφοι δολοφονημένων ζώων, πως περιμένουμε ιδανικές συνθήκες στη γη;"
G. B. Shaw

Κάθε χρόνο σφάζονται μόνο στις Η.Π.Α. με σκοπό τη διατροφή 134 εκατομμύρια θηλαστικά και 3 δισεκατομμύρια πτηνά, αλλά οι καταναλωτές δεν έχουν συνειδητή επίγνωση της σχέσης ανάμεσα στην σφαγή και το κρέας που παρουσιάζεται στο τραπέζι. Στις τηλεοπτικές διαφημίσεις ένας κλόουν που ονομάζεται Ronald McDonald εξηγεί στα παιδιά πως τα χάμπουργκερ μεγαλώνουν "στα λιβάδια των χάμπουργκερ". Αλλά η αλήθεια δεν είναι τόσο ευχάριστη: τα σφαγεία θυμίζουν κόλαση: Τα ζώα χάνουν τις αισθήσεις τους μετά από χτυπήματα σφυριού και ηλεκτροσόκ. Ύστερα τα κρεμάνε με το κεφάλι προς τα κάτω και τα οδηγούν στο σφαγείο σε μια μηχανική φάλαγγα. Εκεί θα τα αφήσουν στη γη και θα τα κόψουν σε κομμάτια, πολλές φορές ενώ ακόμη είναι ζωντανά. Ο τενίστας Peter Burwash περιέγραψε τις αντιδράσεις του όταν επισκέφτηκε ένα σφαγείο, στο βιβλίο του A Vegeterian Primer. "Δεν είμαι φτιαγμένος από ζάχαρη: έπαιζα χόκεϊ μέχρι που κατάπινα μερικά δόντια και είμαι ιδιαίτερα επιθετικός στο γήπεδο του τένις... Μα εκείνη η εμπειρία του σφαγείου κατάφερε πραγματικά να με αναστατώσει. Όταν βγήκα από εκείνο το μέρος ήξερα πως στο μέλλον δεν θα έκανα κακό σε κάποιο ζώο. Γνώριζα τα ψυχολογικά, οικονομικά και οικολογικά κίνητρα των ζωόφιλων, αλλά αυτή η άμεση απόδειξη της σκληρότητας του ανθρώπου απέναντι στα ζώα έγινε η βάση της προσχώρησής μου στο βεγκεταριανισμό (φυτική διατροφή)."

Αρχαία Ελλάδα και Ρώμη

Από την αρχαιότητα σημαντικές προσωπικότητες αισθάνθηκαν την ανάγκη να ακολουθήσουν τη φυτική διατροφή ωθούμενοι από ηθικά κίνητρα. Ο Πυθαγόρας, διάσημος μαθηματικός και φιλόσοφος, δήλωσε: "Φίλοι μου, αποφεύγετε να γεμίζετε το σώμα σας με βρώμικες τροφές. Υπάρχουν εκτάσεις σιταριού, τόσα πολλά μήλα που λυγίζουν τα κλαδιά των δέντρων, σταφύλια που γεμίζουν τους αμπελώνες, γευστικά χόρτα και λαχανικά για μαγείρεμα. Υπάρχει το γάλα και το μέλι με το άρωμα του θυμαριού. Η γη προσφέρει μια μεγάλη ποσότητα πλούτου, καθαρά στοιχεία που δεν προξενούν το χύσιμο του αίματος, ούτε τον θάνατο. Μόνο τα ζώα ικανοποιούν την πείνα τους με το κρέας, και όχι όλα: πράγματι τα άλογα, τα βόδια και τα πρόβατα βρίσκουν τροφή στη γη." Ο βιογράφος Διογένης περιγράφει πως ο Πυθαγόρας έτρωγε ψωμί με μέλι το πρωί και ωμά λαχανικά το βράδυ, και πως πλήρωνε τους ψαράδες για να πετάξουν στη θάλασσα τα ψάρια που μόλις είχαν πιάσει. Σε ένα δοκίμιο με τίτλο, "Περί κρεοφαγίας", ο Πλούταρχος γράφει: "αναρωτιέστε γιατί ο Πυθαγόρας δεν έτρωγε κρέας; Εγώ προσωπικά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο και με τι καρδιά, ο πρώτος άνθρωπος πλησίασε το στόμα του στο πηγμένο αίμα και τα χείλια του σε ένα νεκρό πλάσμα. Πως έβαλε στο τραπέζι του πτώματα ζώων και ονόμασε φαγητό και τροφή τα πλάσματα που λίγο πριν μούγκριζαν και βέλαζαν, κινούνταν γεμάτα ζωή. Πως δέχτηκε την θέα της σφαγής, τον κομμένο λαιμό, το γδαρμένο δέρμα, τις σπασμένες αρθρώσεις. Σκεφτείτε την άσχημη μυρωδιά... Πως έγινε να μην ανατριχιάσει όταν ήρθε σε επαφή με τα κομμάτια άλλων όντων και ρούφηξε το ζουμί και τον ορό από τις πληγές τους...! Ο άνθρωπος δεν τρέφεται με λιοντάρια και λύκους για να επιζήσει..., αντίθετα, σκοτώνει πλάσματα ακίνδυνα, εξημερωμένα, που δεν έχουν κεντριά και μυτερά δόντια. Για ένα κομμάτι κρέας, ο άνθρωπος τους αφαιρεί τον ήλιο, το φως, την διάρκεια της ζωής που δικαιούνται όταν γεννιούνται." Ο Πλούταρχος προκαλεί τους σαρκοφάγους: "Αν πιστεύετε πως η φύση σας προορίζει για τέτοιου είδους διατροφή, γιατί δεν σκοτώνετε μόνοι σας αυτό που θέλετε να φάτε; Αλλά κάντε το με τις δικές σας δυνάμεις, χωρίς ρόπαλο, χωρίς σφυριά ή άλλα όπλα."

Από το ντα Βίντσι, το Ρουσσώ, το Φραγκλίνο...

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, μεγάλος ζωγράφος, γλύπτης και πρωτοπόρος της Αναγέννησης, συνοψίζει τις ηθικές αρχές της φυτοφαγίας. Γράφει: "Αυτός που δεν σέβεται τη ζωή, δεν αξίζει να ζει." Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι θεωρούσε τάφους τα σώματα των κρεοφάγων, νεκροταφεία των ζώων που τρώνε. Στα έργα του, στα οποία είναι εμφανής η αγάπη του για κάθε ζωντανή οντότητα, αναφέρει: "Πολλά μικρά ζώων θα μεταφερθούν, θα σφαχτούν και θα κομματιαστούν με τρόπο βάρβαρο." Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσσώ υποστήριζε την φυσική κατάσταση των πραγμάτων. Παρατήρησε πως γενικά τα σαρκοφάγα ζώα είναι πιο βίαια και σκληρά από τα φυτοφάγα, και συμπέρανε πως η φυτική διατροφή ταιριάζει στους λιγότερο επιθετικούς ανθρώπους. Συμβούλευσε να μην δίνεται η άδεια στους σφαγείς να παίρνουν μέρος στα δικαστήρια ως μάρτυρες ή ως ένορκοι. Στο έργο του, Τhe Wealth of Nations, ο οικονομολόγος Adam Smith, ένας άλλος υποστηρικτής της φυτικής διατροφής γράφει: "Aναρωτιόμαστε σε πιο μέρος του κόσμου, το κρέας είναι απαραίτητο για την επιβίωση... Αλλά τα δημητριακά και τα χορταρικά, το γάλα, το τυρί το βούτυρο και το λάδι (όπου δεν υπάρχει βούτυρο) προσφέρουν την πιο πλήρη και ενεργητική διατροφή, επειδή δεν υπάρχει ένα μέρος όπου ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να ζήσει με κρέας". Τέτοιου είδους παρατηρήσεις ώθησαν τον Βενιαμίν Φραγκλίνο να γίνει πυθαγόρειος σε ηλικία δεκάξι χρόνων, όταν αντιλήφθηκε πως η φυτική διατροφή του εξασφαλίζει μεγαλύτερη διανοητική καθαρότητα και ευκολία στην μάθηση. Στην αυτοβιογραφία του, χαρακτηρίζει την κατανάλωση του κρέατος "αδικαιολόγητο έγκλημα". Kαι ο ποιητής Σέλλεϋ όταν έγινε φυτοφάγος έγραψε στο δοκίμιό του, A Vindication of Natural Diet: "Πρέπει να επιβάλλουμε μια αποφασιστική δοκιμή στους κρεοφάγους: να κόψουν με τα δόντια, όπως λέει ο Πλούταρχος, το κρέας ενός ζωντανού αρνιού, να βυθίσουν το κεφάλι τους στα ζωτικά του όργανα, να πιουν αίμα... Αν καταφέρουν να ξεπεράσουν μια τέτοια δοκιμή τότε θα είναι σωστή η θεωρία τους." Ο Σέλλεϋ προσχώρησε στο βεγκεταρισμό όταν ακόμη ήταν σπουδαστής στην Οξφόρδη, σχεδόν αμέσως μετά τον γάμο του με την Χάρριετ, που έγραφε σε μια φίλη της "...σταματήσαμε να τρώμε κρέας και ακολουθούμε τα διδάγματα του Πυθαγόρα." Στο ποίημά του, Queen Mab, ο Σέλλεϋ περιγράφει έναν ιδεώδη κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν σκοτώνουν ζώα για την τροφή τους. "...τώρα Ο άνθρωπος δεν σκοτώνει το αρνί που τον κοιτά στα μάτια, Δεν καταβροχθίζει σφαγμένα ζώα που, από εκδίκηση για την παράβαση των φυσικών νόμων, Έχυναν στο σώμα του σαπισμένα υγρά, Όλα τα βλαβερά πάθη, τις ματαιόδοξες σκέψεις, Το μίσος και την απογοήτευση, την αποστροφή, Το σπέρμα της δυστυχίας, του θανάτου, της αρρώστιας και του εγκλήματος." Ο Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι έγινε βεγκετάριος το 1885. Εγκατέλειψε το κυνήγι και προσχώρησε στον ειρηνικό βεγκεταρισμό που καταδίκαζε το σκότωμα οποιουδήποτε ζώου, ακόμη και ενός μυρμηγκιού. Κατάλαβε πως η αύξηση της βίας θα οδηγούσε την ανθρώπινη κοινωνία σε έναν αναπόφευκτο πόλεμο. Στο δοκίμιο, The first step, ο Τολστόι λέει πως η κρεατοφαγία "είναι απλά ανήθικη, επειδή συνεπάγεται μια πράξη που αντιτίθεται στα συναισθήματα της ηθικής, την πράξη του σκοτώματος. Όταν ένας σκοτώνει" συνεχίζει, "εξοντώνει μέσα του τις υψηλότερες πνευματικές ικανότητες —την αγάπη και την συμπάθεια για τις άλλες ζωντανές οντότητες— και όταν καταπατά τα συναισθήματά του, γίνεται σκληρός." Ο συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ πίστευε πως η ζωή είναι ιερή και θεωρούσε το βεγκεταρισμό φυσική διατροφή που απομακρύνει τον άνθρωπο από την σκληρότητα και τον βοηθά να πλησιάσει "το χαμένο παράδεισο". Ο Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ, ήταν βεγκετάριος. Έγραψε στο καλύτερο έργο του, Walden: "Είναι ντροπή που ο άνθρωπος είναι σαρκοφάγος. Είναι αλήθεια: ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και ζει σκοτώνοντας τα ζώα, αλλά αυτός είναι ένας άθλιος τρόπος ζωής, όπως γνωρίζουν αυτοί που ξέρουν να παγιδεύουν λαγούς και να σκοτώνουν αρνιά. Κι αυτός που διδάσκει τον άνθρωπο να ακολουθεί μια διατροφή υγιεινή και μη-βίαιη θεωρείται ευεργέτης της ανθρωπότητας. Εγώ προσωπικά, δεν έχω αμφιβολία πως η εγκατάλειψη της σαρκοφαγίας είναι μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως άγριες φυλές έπαψαν τον κανιβαλισμό όταν ήρθαν σε επαφή με πιο πολιτισμένους πληθυσμούς.

Ο εικοστός αιώνας

Είναι περιττό να θυμίσουμε πως ο μεγαλύτερος απόστολος της μη-βίας του εικοστού αιώνα, ο Μαχάτμα Γκάντι, ήταν βεγκετάριος. Επειδή οι γονείς του ακολουθούσαν τους κανονισμούς της Ινδουιστικής θρησκείας, δεν έφαγε ποτέ κρέας, ψάρια ή αυγά, αλλά κάτω από την Βρετανική κυριαρχία, όταν εγκαταλείφθηκαν οι αρχαίοι κανονισμοί της ινδικής παράδοσης για χάρη των δυτικών συνηθειών —συμπεριλαμβανομένων αυτών της διατροφής— ο Γκάντι πείσθηκε από τους συμμαθητές του στο σχολείο να φάει κρέας "γιατί έτσι θα αυξάνονταν η δύναμη και η αποφασιστικότητά του". Αλλά αργότερα επέστρεψε στη φυτική διατροφή και έγραψε: Είναι ανάγκη να διορθώσουμε την λανθασμένη αντίληψη πως η φυτική διατροφή μας κάνει αδύναμους, παθητικούς και αναποφάσιστους. Προσωπικά πιστεύω πως το κρέας δεν είναι απαραίτητο για κανένα λόγο." Έγραψε πέντε βιβλία που αφορούν το βεγκεταρισμό, έτρωγε βλαστούς σιταριού, αμύγδαλα, χορταρικά, λεμόνια και μέλι. Ίδρυσε την αγροτική κοινότητα Τολστόι, που βασιζόταν στις αρχές του βεγκεταρισμού. Στο βιβλίο του, "Ηθικές Αρχές του Βεγκεταρισμού", έγραψε: "Είμαι πεπεισμένος πως το κρέας δεν είναι κατάλληλη τροφή για το είδος μας. Αν είμαστε ανώτερο είδος, κάνουμε σφάλμα να αντιγράφουμε τα κατώτερα είδη των ζώων". Ο Γκάντι πίστευε πως οι ηθικοί λόγοι είναι πολύ σημαντικότεροι από τους λόγους υγιεινής. Έγραψε: "Αισθάνομαι πως η πνευματική μας πρόοδος θα γίνει αιτία να σταματήσουμε να σκοτώνουμε ζώα για να ικανοποιήσουμε τις σωματικές μας επιθυμίες." Ο θεατρικός συγγραφέας Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω υιοθέτησε το βεγκεταρισμό όταν ήταν είκοσι πέντε χρονών, και όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία του πείσθηκε από τον Σέλλευ. Οι γιατροί έλεγαν πως αυτή η διατροφή θα τον σκότωνε. Όταν μετά από πολλά χρόνια κάποιος τον ρώτησε γιατί δεν επέστρεψε σε κείνους τους γιατρούς απάντησε: "Θα ήθελα να το κάνω, αλλά έχουν όλοι πεθάνει". Τον ρωτούσαν ακόμη πως φαινόταν τόσο νέος παρόλη την ηλικία του. "Δεν είναι ακριβώς έτσι" απάντησε ο Σω. "Φαίνομαι όσο είμαι αλλά οι άλλοι φαίνονται περισσότερο γερασμένοι. Αλλά τι περιμένετε από ανθρώπους που τρέφονται με πτώματα;" Για την σχέση της κρεατοφαγίας και της επιθετικότητας του ανθρώπου ο Σω έγραψε: "Τις Κυριακές προσευχόμαστε να μας φωτίσει ο Κύριος Να οδηγήσει τα βήματά μας στο σωστό μονοπάτι. Είμαστε κουρασμένοι από τους πολέμους, δε θέλουμε να πολεμήσουμε, Αλλά χορταίνουμε με θάνατο." Ο Χ. Τζ. Ουέλλς αναφέρθηκε στο βεγκεταριανισμό στο βιβλίο του "Μια Μοντέρνα Ουτοπία", ένα βιβλίο για τον μελλοντικό κόσμο. "Στην Ουτοπία δεν υπάρχει κρέας. Υπήρχε κάποτε, αλλά τώρα δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε τα σφαγεία. Έχουμε προοδεύσει πνευματικά και ούτε ένας επιθυμεί να κόψει κομμάτια ένα νεκρό βόδι ή ένα γουρούνι... Θυμάμαι την χαρά της εφηβείας μου όταν κλείσανε τα τελευταία σφαγεία." Ο κάτοχος του Νόμπελ λογοτεχνίας Ισαάκ Μπάσεβις Σίγγερ έγινε βεγκετάριος το 1962 σε ηλικία πενήντα οχτώ χρόνων. "Σίγουρα" είπε, "λυπάμαι που δεν το έκανα νωρίτερα, αλλά καλύτερα αργά παρά ποτέ." Η φυτική διατροφή δεν ερχόταν σε αντίθεση με την Εβραϊκή του θρησκεία. "Είμαστε όλοι πλάσματα του Θεού" είπε, "και δεν έχει νόημα να Του ζητάμε μεγαλοψυχία και δικαιοσύνη κι ύστερα να τρεφόμαστε με ζώα που τεμαχίστηκαν με τη δική μας θέληση." Κι αυτός επίσης έδωσε μεγαλύτερη έμφαση στους ηθικούς λόγους και όχι τόσο στους λόγους υγιεινής. "Ακόμη κι αν αποδειχθεί πως το κρέας είναι τροφή θρεπτικότερη, εγώ δεν θα το έτρωγα". Ο Σίγγερ δεν ανεχόταν τις ψευτο-διανοουμενίστικες δικαιολογίες: "Μερικοί φιλόσοφοι και αρχηγοί θρησκειών πείθουν τους μαθητές τους πως τα ζώα δεν είναι παρά μηχανές χωρίς ψυχή και χωρίς συναισθήματα, αλλά όποιος έχει δει ένα ζώο, ένα σκυλί ή ένα πουλί, ή ακόμη ένα ποντίκι, ξέρει πως αυτό είναι ένα ψέμα για να δικαιολογηθεί η σκληρότητα."

Βεγκεταρισμός και θρησκεία

Σχεδόν όλες οι θρησκείες διδάσκουν πως πρέπει να απέχουμε από το κρέας, αρχίζοντας από τους Αιγυπτίους μοναχούς που με τη φυτική δίαιτα ακολουθούσαν με μεγαλύτερη ευκολία τον όρκο της αγαμίας. Δεν δέχονταν ούτε τα αυγά που αποκαλούσαν "υγρό κρέας". Η Παλαιά Διαθήκη, η βάση του Ιουδαϊσμού, κάνει κάποιους υπαινιγμούς για τη κατανάλωση του κρέατος. Ωστόσο, αναφέρει καθαρά πως η φυτική διατροφή (ο βεγκεταρισμός) είναι καλύτερη. Στη Γένεση (1.29) ο Θεός λέει: "Κοίτα, σου δίνω κάθε χόρτο με το σπέρμα του, πάνω στη γη, και κάθε δέντρο που δίνει καρπούς: αυτή θα είναι η τροφή σου." Στην αρχή της δημιουργίας, όπως περιγράφεται στην Βίβλο, φαίνεται πως ούτε τα ζώα τρέφονταν με κρέας. Στην Γένεση (1.30) ο Θεός λέει: "Και σε κάθε ζώο στη γη, σε κάθε πουλί στον ουρανό, σε κάθε ζώο που σέρνεται στη γη, οπουδήποτε υπάρχει μια μορφή ζωής, σε όλους, Εγώ έδωσα διάφορα φυτικά τρόφιμα για να τραφούν." Η Γένεση ( 9.4) αρνείται άμεσα το κρέας: "Να μην φας κρέας με τη ζωή μέσα του, με το αίμα του... Γιατί θα ζητήσω το αίμα της δικής σου ζωής." Τα τελευταία βιβλία της Βίβλου μας πληροφορούν πως οι προφήτες κατακρίνουν τη χρήση του κρέατος. Ο Ησαΐας (1.5) αναφέρει: "Λέει ο Κύριος: Προσφέρατε σε θυσία τόσα πρόβατα και βοοειδή, μα δεν Μου δίνει ευχαρίστηση το αίμα των δαμαλιών, των προβάτων και των κατσικιών. Όταν εσείς σηκώνετε τα χέρια, Εγώ παίρνω τα μάτια από πάνω σας και όταν προσεύχεστε δεν σας ακούω, γιατί τα χέρια σας είναι γεμάτα αίματα." Σύμφωνα με τον Ησαΐα (66.3) είναι ιδιαίτερα σοβαρό παράπτωμα το σκότωμα των αγελάδων: "Οποίος σκοτώσει μια αγελάδα αμαρτάνει σα να έχει σκοτώσει έναν άνθρωπο." Η Βίβλος περιγράφει την ιστορία του Δανιήλ που, όταν φυλακίστηκε στην Βαβυλωνία, αρνήθηκε να φάει το κρέας που του πρόσφεραν οι φρουροί και προτίμησε τα φυτικά τρόφιμα. Πολλοί Χριστιανοί εξαπατούνται από τα αποσπάσματα της Νέας Διαθήκης, τα οποία λένε πως ο Χριστός έτρωγε κρέας. Μα προσεκτικές μελέτες πάνω στα αρχαία ελληνικά κείμενα δείχνουν πως οι σχετικές λέξεις είναι "τροφή", ή "βρώση" που σημαίνει τροφή. Για παράδειγμα, στο Ευαγγέλιο του Αγίου Λουκά (8.55) ο Χριστός ανέστησε μια γυναίκα και "έδωσε την εντολή να τραφεί με κρέας". Αλλά η πραγματική μετάφραση από τα αρχαία ελληνικά είναι: "έδωσε την εντολή να φάει". Δηλαδή, ο Ιησούς είπε στην πραγματικότητα "δώστε της φαγητό". Η ελληνική λέξη κρέας δεν έχει συνδεθεί ποτέ με τον Χριστό. Επομένως ούτε στην Νέα Διαθήκη αναφέρεται πως ο Χριστός έτρωγε κρέας. Αυτό συμφωνεί με την διάσημη προφητεία του Ησαΐα για την εμφάνιση του Ιησού: "Μια παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει έναν γιο, και το όνομά του θα είναι Εμμανουήλ. Βούτυρο και μέλι θα είναι η τροφή του, γιατί αυτός θα γνωρίζει να αρνείται το κακό και να διαλέγει το δίκαιο." Ένας πατέρας της Εκκλησίας, παραθέτει το παράδειγμα του απόστολου Ματθαίου που "τρεφόταν μόνο με σπόρους, καρύδια και χορταρικά, χωρίς κρέας". Ο Άγιος Ιερώνυμος, ένας άλλος πατέρας της αρχαίας Εκκλησίας, που εξουσιοδότησε την Λατινική έκδοση της Βίβλου που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, έγραψε: "Η προετοιμασία των λαχανικών, των φρούτων, και των οσπρίων είναι εύκολη και οικονομική". Πρότεινε αυτή τη δίαιτα σε όποιον ήθελε να γίνει άγιος. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρούσε αφύσικη και σκληρή την κατανάλωση του κρέατος από το μέρος των Χριστιανών: "Συμπεριφερόμαστε όπως οι λύκοι, όπως οι τίγρεις... κι ακόμη χειρότερα, γιατί η φύση κανόνισε για τα ζώα να τρέφονται με αυτόν τον τρόπο, μα εμείς που, με την χάρη Του, έχουμε την ικανότητα του λόγου και την αίσθηση της δικαιοσύνης, γίναμε χειρότεροι από άγρια θηρία." Ο Άγιος Βενεδικτίνος, ιδρυτής την τάξης των Βενεδικτίνων, ορίζει στους μοναχούς του μια εξαιρετικά αυστηρή φυτική διατροφή. Οι Τραππιστές μοναχοί επίσης δεν έτρωγαν κρέας και αυγά, από τότε που ιδρύθηκε το τάγμα τους, τον δέκατο έβδομο αιώνα, μέχρι τη Δεύτερη Συνθήκη του Βατικανού στην οποία αποφασίστηκε να παύσει αυτή η απαγόρευση. Ακόμη και σήμερα όμως, πολλοί τραππιστές μοναχοί τηρούν τους αρχικούς κανονισμούς. Δημιουργεί κατάπληξη, όμως, το γεγονός πως διατηρούνται σφαγεία σε πολλά μοναστήρια τραππιστών για εμπορικούς λόγους. Επίσης, η Εκκλησία των Αντβεντιστών επιβάλει την φυτική διατροφή στα μέλη της. Λίγοι το γνωρίζουν αλλά η μεγάλη αμερικανική βιομηχανία Κέλλογκ, δημιουργήθηκε από τον Δρ. Τζον Χ. Κέλλογκ κάτω από την φροντίδα αυτής της εκκλησίας που ήθελε ένα φυτικό πρωινό. Σκέφτηκε τις νιφάδες σιταριού που αργότερα διένειμε σε όλη τη χώρα. Με το πέρασμα του χρόνου, απομάκρυνε την Εκκλησία από την εταιρία και δημιούργησε τη βιομηχανία που ακόμη και σήμερα φέρει το όνομά του.
Ο μεγαλύτερος αριθμός βεγκεταριανών βρίσκεται στην Ινδία, την πατρίδα του Βουδισμού και του Ινδουισμού. Ο Βουδισμός γεννήθηκε σαν αντίδραση στην τεράστια σφαγή των ζώων που γίνονταν κάτω από τη δικαιολογία των θρησκευτικών τελετών. Ο Βούδας έδωσε τέλος σ' αυτές τις δραστηριότητες, κηρύσσοντας την Αχίμσα, τη μη-βία.Η Ινδική φιλοσοφία και η Αρχή της Μη-Βίας Οι αρχαίες γραφές της Ινδίας, οι Βέδες, που υπήρχαν πριν από τον Βουδισμό, τονίζουν τη μη-βία ως βασική αρχή του βεγκεταριανισμού. Η Μάνου-σαμχίιτα, ο αρχαίος νομικός κώδικας των Ινδών, δηλώνει: "Για να αποκτήσουμε το κρέας είναι απαραίτητο να σκοτώνουμε ζωντανές υπάρξεις κι αυτό μας εμποδίζει να κερδίσουμε τη μακαριότητα των ουρανών. Αποφύγετε, λοιπόν, να τρώτε κρέας." Σε ένα άλλο σημείο η Μάνου-σαμχίιτα λέει: "Η αποκρουστική προέλευση του κρέατος, η σκληρότητα με την οποία αλυσοδέθηκαν και σκοτώθηκαν άλλα πλάσματα, πρέπει να μας οδηγεί στην αποχή από το κρέας." Τα τελευταία χρόνια, η κίνηση Χάρε Κρίσνα έκανε γνωστές στον κόσμο αυτές τις ηθικές αρχές. Ο Σρίλα Πραμπουπάντα, ο πνευματικός δάσκαλος (ατσάρια) της Κίνησης, δήλωσε: "Η Μάνου-σαμχίιτα θεσπίζει την αρχή πως μια ζωή κοστίζει μια ζωή, πράγμα που παρατηρείται σε όλον τον κόσμο. Έτσι, υπάρχουν νόμοι που ορίζουν πως αμαρταίνει όποιος σκοτώνει έστω και ένα μυρμήγκι: επειδή εμείς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε τη ζωή μιας ζωντανής οντότητας. Οι ανθρώπινοι νόμοι κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στο σκότωμα των ανθρώπων και σε κείνο των ζώων, γι' αυτό δεν είναι σωστοί. Σύμφωνα με τον θεϊκό νόμο, όποιος σκοτώνει ένα ζώο διαπράττει τόσο σοβαρή αμαρτία όσο αυτός που σκοτώνει έναν άνθρωπο. Αλλά οι άνθρωποι ακολουθούν τους νόμους που τους διευκολύνουν. Μια από την Δέκα Εντολές είναι: "Ου φονεύσεις". Αυτός ο νόμος είναι τέλειος, αλλά ο άνθρωπος τoν ερμηνεύει με λανθασμένο τρόπο, όταν σκέφτεται, "δεν θα σκοτώσω άνθρωπο, αλλά θα σκοτώσω τα ζώα." Μ' αυτόν τον τρόπο περιπλανιέται ο κόσμος και προκαλεί πόνο στον εαυτό του και στους άλλους." Επιστρέφοντας στην βεδική άποψη της "ενότητας όλης της δημιουργίας", ο Σρίλα Πραμπουπάντα συμπεραίνει: "Είμαστε όλοι πλάσματα του Θεού. Οποιοδήποτε σώμα κι αν έχουμε, οποιοδήποτε ένδυμα κι αν φοράμε. Ο Θεός είναι ο Υπέρτατος Πατέρας μας. Ο πατέρας μπορεί να έχει πολλά παιδιά, αλλά όταν ένα από τα παιδιά του πει, "ο αδελφός μου δεν είναι πολύ έξυπνος, άσε με να τον σκοτώσω...", νομίζετε πως ο Πατέρας θα συμφωνήσει; Με τον ίδιο τρόπο, αφού ο Θεός είναι ο υπέρτατος Πατέρας μας, πως να μας επιτρέψει να σκοτώσουμε τα ζώα, που είναι επίσης παιδιά Του;"

Ένσταση:

Εγώ από μόνος μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα!

Ισχυρισμός:


Εγώ από μόνος μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν εξαρτάται από εμένα. Κι αν ακόμα σταματούσα να τρώω «κρέας», αφού τόσοι και τόσοι άλλοι θα συνεχίσουν να το τρώνε, αυτό δε θα είχε καμία σημασία. Άρα δεν έχει κανένα νόημα να γίνω τώρα βεγκεταριανός.

1. Αυτή η επιχειρηματολογία είναι από ηθικής άποψης αρκετά παράξενη. Αυτό το βλέπουμε αμέσως, αν φανταστούμε μια ανάλογη περίπτωση: κάθε μέρα στον κόσμο δολοφονούνται ή πεθαίνουν από την πείνα χιλιάδες άνθρωποι. Άρα δε θα είχε καμία σημασία αν κι εγώ σκότωνα κάποιον. Αλλά δε γνωρίζω κανέναν που θα σκεφτόταν να δικαιολογήσει ένα φόνο με ένα τέτοιο επιχείρημα.

2. Η βιομηχανία «κρέατος» δεν είναι ο μόνος τομέας όπου συμβαίνουν πράγματα που τα καταδικάζουμε χωρίς να μπορούμε άμεσα να τα επηρεάσουμε με τις πράξεις μας. Ας σκεφτούμε τον ανταγωνισμό στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Τι κάναμε εναντίον τους; Πορείες διαμαρτυρίας!
Το να ζούμε βεγκεταρικά είναι επίσης ένας τύπος διαμαρτυρίας. Στέλνουμε το μήνυμα και αναγνωρίζουμε έμπρακτα ότι θεωρούμε μεγάλο λάθος και ανευθυνότητα το να καταδικάζουμε τα ζώα σε μια ανυπόφορη ζωή, γεμάτη πόνο και βάσανα, και τέλος να τα δολοφονούμε, για έναν τόσο τιποτένιο λόγο όπως μία συγκεκριμένη γευστική εμπειρία. Το να γίνουμε βεγκετάριοι δεν είναι όμως μια οποιαδήποτε διαμαρτυρία κατά του βασανισμού και της θανάτωσης των ζώων για την ικανοποίηση του ουρανίσκου μας. Είναι πολύ περισσότερο η μόνη αξιόπιστη διαμαρτυρία, άρα η μόνη που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα: κανείς δεν μπορεί να πείσει κανέναν για το πόσο λάθος είναι ένας τρόπος συμπεριφοράς, αν τον εφαρμόζει ο ίδιος του!
Επιπλέον ο βεγκεταρικός τρόπος ζωής, σε αντίθεση με άλλου είδους διαμαρτυρίες, είναι από τη φύση του ταυτόχρονα και άμεσα μία μεγάλη επιτυχία: ενώ άλλες μορφές διαμαρτυρίας, ακόμα και με μεγάλη συμμετοχή από χιλιάδες ίσως πρόσωπα (για παράδειγμα κατά των εξοπλισμών) δεν είναι παρά η προϋπόθεση για την επιθυμητή αλλαγή, ο βεγκεταρισμός είναι ταυτόχρονα ο ίδιος ο στόχος: η παρεμπόδιση του βασανισμού και της θανάτωσης των ζώων.

3. Τα όρια ανάμεσα στην αδυναμία και τη δύναμη ενός ατόμου είναι ρευστά και μεταβαλλόμενα. Ας σκεφτούμε την προστασία του περιβάλλοντος: και εδώ υπάρχουν μηχανισμοί και δομές που το άτομο δεν μπορεί να τις επηρεάσει άμεσα (παράδειγμα η χρήση μη ανακυκλώσιμων υλικών από τη βιομηχανία). Παρόλα αυτά οι πεπεισμένοι και συνεπείς «οικολόγοι» (άτομα με περιβαλλοντική συνείδηση) συμπεριφέροντε σαν να μπορούσαν να επηρεάσουν αυτούς τους μηχανισμούς. Και σαν αποτέλεσμα προκύπτει, ότι το άτομο, ή έστω το σύνολο των ατόμων, με τη συμπεριφορά τους μπορούν πραγματικά να έχουν κάποια επίδραση!

4. Καμία από τις μεγάλες και τελικά επιτυχημένες κινήσεις διαμαρτυρίας κατά της αδικίας, της καταπίεσης και άλλων καταχρήσεων θα είχε ποτέ αρχίσει, αν οι υποκινητές και καθοδηγητές τους περίμεναν πρώτα να σιγουρευτούν για την επιτυχία της προσπάθειάς τους. (Πέτερ Ζίγκερ) Η θαρραλέα και συνεπής υποστήριξη και προώθηση από μεμονωμένα άτομα των ιδεών που θεωρούν δίκαιες είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε θεμελιώδη αλλαγή και εξέλιξη.


5. Όλα τα μεγάλα εγκλήματα γίνονται μόνο με τη συμμετοχή πολλών μικρών συνεργών, που αποποιούνται την προσωπική τους ευθύνη πάντα με την ίδια δικαιολογία: «Τι άλλο μπορούσα να κάνω; Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα!»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Θανάσιμο Γεύμα –ηθικοί λόγοι για μια βεγκεταρική διατροφή» του Χέλμουτ Φ. Κάπλαν, ISBN 3-499-19513-5, σελίδες 202 κ.ε.

πρώτα οι άνθρωποι!

Ισχυρισμός:

«Όσο υπάρχει στον κόσμο τόσος ανθρώπινος πόνος, είναι άκρως ανεύθυνο να σπαταλούμε τις σκέψεις και τις προσπάθειές μας με θέματα σχετικά με τη σωστή μεταχείριση των ζώων. Πρώτα πρέπει να επιλύσουμε τα πολύ σημαντικότερα ανθρώπινα προβλήματα. Τότε μόνο θα μπορούμε να ασχοληθούμε και με θέματα σωστής συμπεριφοράς προς τα ζώα».

Μια Απάντηση:

1. Όποιος δεν μπαίνει στον κόπο να γνωρίσει την πραγματική κατάσταση των ζώων, δηλαδή όλα τα σχετικά δεδομένα, δε μπορεί με κανένα τρόπο να κρίνει, αν πρόκειται για εδώ για λιγότερο σημαντικά προβλήματα απ’ ότι των ανθρώπων. (Πέτερ Ζίγκερ)

2. Όποιος παρατηρήσει καλύτερα τους ανθρώπους που επιμένουν για τη μεγαλύτερη σημασία των ανθρώπινων προβλημάτων διαπιστώνει, ότι προφανώς αυτή η επιχειρηματολογία πρέπει να θεωρηθεί μόνο σαν δικαιολογία και υπεκφυγή, ώστε τίποτα να μην κάνουν ούτε για τους ανθρώπους ούτε για τα ζώα. (Πέτερ Ζίγκερ)

3. Σε όλη την έκταση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων ο επιμερισμός των εργασιών είναι σκόπιμος και αυτονόητος. Έτσι κανείς δε θα κατηγορήσει ένα μουσειακό ίδρυμα ότι ενδιαφέρεται για την αρχαία τέχνη και όχι και για τους αρχαίους ανθρώπους. (Γκότχαρτ Μ. Τόιτς) Για αυτό είναι όχι μόνο θεμιτό αλλά και απόλυτα αναγκαίο να υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται ιδιαίτερα με τα προβλήματα τα σχετικά με τα ζώα, που τα ανασύρουν από την αφάνεια και προσφέρουν πληροφόρηση για αυτά.

4. Ένας απόλυτος προσδιορισμός προτεραιοτήτων, σύμφωνα με τον οποίο «δευτερεύουσες» αξίες πρέπει να τις επιδιώκουμε μόνο μετά την πλήρη πραγματοποίηση των «πρωταρχικών», είναι παράλογος, απάνθρωπος και ανήθικος. Σύμφωνα με ένα τέτοιο απόλυτο προσδιορισμό προτεραιοτήτων θα ήταν ανήθικο να κάνουμε οτιδήποτε για τα ζώα, όσο υπάρχει και ένας ακόμα άνθρωπος που υποφέρει. Συνακόλουθα ένας γιατρός θα έπρεπε να φροντίζει μόνο τους βαριά άρρωστους, ένας δάσκαλος να ασχολείται μόνο με τα παιδιά με προβλήματα μάθησης και η δικαιοσύνη μόνο με τα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής. Εμείς ακόμα θα έπρεπε να βοηθήσουμε κάποιον ξένο μόνο αν από πριν όλες οι ανάγκες της οικογένειας, των γειτόνων και του κύκλου των γνωστών μας ικανοποιηθούν πλήρως. (Γκότχαρτ Μ. Τόιτς) «Το να παραμελήσουμε τα ‘δευτερεύοντα’ μέχρι να τελειώσουμε με όλα τα ‘σημαντικά’, θα ήταν το τέλος κάθε πολιτισμού.» (Ρόμπερτ Σπέμαν)

5. Δεν πρόκειται μόνο για αφηρημένες προτεραιότητες, αλλά και για συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου αντιμετωπίζουμε την αδικία και τον πόνο. Έτσι θα ήταν αξιοπερίεργη συμπεριφορά, αν παραβρισκόμασταν σε ένα ατύχημα και δεν προσφέραμε τη βοήθειά μας στον τραυματισμένο με τη δικαιολογία: «Κάπου υπάρχει κάτι σημαντικότερο να κάνω.» (Μαίρη Μίντλεϋ) Με προβλήματα σε σχέση με τα ζώα όμως ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι: Κάθε φορά που τρώμε ‘κρέας’ υποβαστάζουμε μ’ αυτό τον τρόπο την παράλογη και βάναυση καθημερινή μαζική δολοφονία αθώων ζώων.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Θανάσιμο Γεύμα –ηθικοί λόγοι για μια βεγκεταρική διατροφή» του Χέλμουτ Φ. Κάπλαν, ISBN 3-499-19513-5, σελίδες 187 κ.ε.

Πλεονεκτήματα του Βεγκεταριανισμού



Η Βεγκεταριανή Δίαιτα:


Πλεονεκτήματα του Βεγκεταριανισμού


του Φαίδρωνα

Δεν είναι η πρόθεσή μας εδώ να πείσουμε τους αναγνώστες να γίνουν βεγκεταριανοί. Αντίθετα, είναι μια αντικειμενική απάντηση σε όσους θέλουν να γνωρίσουν τα πλεονεκτήματα του βεγκεταριανισμού.

Βεγκεταριανός είναι κάποιος που δεν τρώει ζωικά τρόφιμα. Κάποιοι αυτοαποκαλούνται βεγκεταριανοί και συνεχίζουν να τρώνε κοτόπουλο και ψάρι. Να είστε βέβαιοι ότι αυτά τα είδη εξακολουθούν να ανήκουν στο ζωικό βασίλειο –έχουν σάρκα και αίμα όπως ακριβώς ένα μοσχάρι, ένας άνθρωπος ή ένα ελάφι. Επίσης χρησιμοποιεί στο ελάχιστο είδη από δέρμα, μόνο όπου είναι απαραίτητο.

Υπάρχουν τρεις απόψεις για να εξετάσουμε το βεγκεταριανισμό. Η διατροφική, η πνευματική και η ηθική.

Από διατροφικής άποψης, το αλκαλικό πεπτικό σύστημα του ανθρώπου δε μπορεί να διασπάσει επαρκώς τις όξινες ουσίες, όπως είναι κυρίως το κρέας. (Επίσης το ποσό της χοληστερόλης σ’ αυτό είναι ανθυγιεινό.)

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου κάνει θραύση! Αυτό οφείλεται στην αργή εκκένωση και στην αποσύνθεση των υπολειμμάτων του κρέατος. Όσοι είναι βεγκεταριανοί από πολλά χρόνια δεν υποφέρουν από τέτοια ασθένεια.

Η ποσότητα και το είδος των λιπών του κρέατος είναι ανθυγιεινά και αρχίζουν να ταγκιάζουν με το θάνατο του ζώου. Η σάρκα και το αίμα λοιπόν αρχίζουν να αποσυντίθενται αμέσως μόλις το ζώο θανατώνεται.

Πολλοί κρεοφάγοι πιστεύουν ότι το κρέας είναι η μόνη πηγή πρωτεΐνης. Και όμως, η ποιότητα αυτής της πρωτεΐνης είναι τόσο φτωχή που μικρό μέρος της μπορεί να αξιοποιηθεί από τον ανθρώπινο οργανισμό γιατί είναι μη-πλήρης και δεν έχει το σωστό συνδυασμό αμινοξέων, που είναι τα δομικά συστατικά των πρωτεϊνών.

Μελέτες έδειξαν ότι ο μέσος Αμερικανός καταναλώνει πέντε φορές την ποσότητα πρωτεϊνών που χρειάζεται. Είναι κοινή ιατρική παραδοχή ότι οι πολλές πρωτεΐνες είναι επικίνδυνες, ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από το ουρικό οξύ (το υποπροϊόν από την πέψη των πρωτεϊνών), που επιβαρύνει τα νεφρά, προσβάλλοντας τα κύτταρά τους, τους νεφρώνες. Αυτή η κατάσταση ονομάζεται νεφρίτιδα. Η κύρια αιτία εμφάνισής της είναι η υπερβολική επιβάρυνση των νεφρών.

Περισσότερη αξιοποιήσιμη πρωτεΐνη βρίσκεται σε μια κουταλιά τοφού ή σόγιας παρά σε μια συνήθη μερίδα κρέατος!

Παρατηρήσατε ποτέ τι συμβαίνει σε ένα κομμάτι κρέατος αν μείνει στον ήλιο για τρεις μέρες; Το κρέας μπορεί να μείνει στο ζεστό περιβάλλον του πεπτικού μας συστήματος για τουλάχιστον τέσσερις μέρες μέχρι να αποβληθεί. Δεν κάνει τίποτε άλλο από το να περιμένει να περάσει. Συχνά μένει για πολύ περισσότερο, ίχνη του παραμένουν για πολλούς μήνες. Γιατροί που ειδικεύονται στο πεπτικό σύστημα βρίσκουν υπολείμματα κρέατος στο παχύ έντερο ανθρώπων που ήταν βεγκεταριανοί για χρόνια, πράγμα που δείχνει ότι το κρέας παραμένει άπεπτο εκεί για πολύ καιρό. Αυτό παρατηρήθηκε μέχρι και σε από είκοσι χρόνια βεγκεταριανούς!

Το περιβάλλον του εντέρου είναι άριστο για την ανάπτυξη ενός ευρέος φάσματος οργανισμών. Σημειώστε ότι τα «φιλικά» βακτήρια που βρίσκονται κανονικά στο εντερικό σύστημα δεν είναι αρκετά ισχυρά για να προσβάλλουν τις ουσίες του κρέατος αφού αυτός δεν είναι ο σκοπός τους- συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Κάποιοι οργανισμοί που αναπτύσσονται στις σηπόμενες σαρκικές ουσίες προσβάλλουν αυτά τα εντερικά βακτήρια.

Οι τίγρεις και τα λιοντάρια που τρέφονται με κρέας και αναπτύσσονται δυνατά και υγιή έχουν όξινο πεπτικό σύστημα. Ακόμα, το εντερικό τους σύστημα είναι μια σχεδόν ευθεία γραμμή με μήκος ενάμιση μέτρο, όχι στριμμένο και περίπλοκα βαλμένο σε ένα μικρό χώρο όπως το ανθρώπινο, που είναι περίπου έξι μέτρα μακρύ.

Όλοι ξέρουν για τις ορμόνες και τις άλλες χημικές ουσίες (αντιβιοτικά) που προστίθενται στη διατροφή των ζώων. Γνωρίζετε όμως ότι σχεδόν ένα τρίτο των κοτόπουλων είναι λευχαιμικά και παρόλα αυτά επιτρέπεται να τα διαθέτουν. στην αγορά; Τα πουλερικά ακόμα είναι συχνά καταψυγμένα για ως και δύο χρόνια. Οι χαμηλές θερμοκρασίες δε σκοτώνουν όλα τα είδη βακτηρίων. Ακόμα χειρότερα, καθώς μεταφέρονται και αποθηκεύονται, τα καταψυγμένα κρέατα ξεπαγώνουν και παγώνουν πολλές φορές. Αυτό είναι σχεδόν αναπόφευκτο.
Οι κρεοφάγοι συχνά υποφέρουν πολύ συχνότερα από διάφορα είδη τροφικών δηλητηριάσεων απ’ ότι οι μη-κρεοφάγοι. Όταν είσαι άρρωστος, αδιάθετος, έχεις διάρροια, ή απλά αισθάνεσαι ανακατεμένο το στομάχι σου, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν είχες την παραμικρή ιδέα ότι δηλητηριάστηκες από τους μικροοργανισμούς που ζούνε από τη νεκρή σάρκα που μόλις έφαγες.

Μετά υπάρχει το θέμα του ψαριού. Τα ψάρια δεν έχουν τη δυνατότητα να διαχειριστούν ή να αποβάλλουν τις τοξίνες και πολύ συχνά τα ψάρια που ψαρεύονται ζουν σε μολυσμένα νερά. Όταν τρως ψάρι, τρως τοξίνες. Οι υγειονομικές υπηρεσίες εξετάζουν λιγότερο από το 20% από τα ψάρια που πουλιούνται.

Το κρέας έχει μεγάλο κόστος και είναι η πιο σπάταλη και ρυπογόνα μορφή τροφίμου. Όταν κανείς το βγάζει από τη δίαιτά του ένας καινούργιος κόσμος διατροφής ανοίγει. Κοστίζει λιγότερο από το μισό το να τρως βεγκεταριανά από όσο να τρως κρεοφαγικά. Υπάρχουν εξαιρετικές, θρεπτικές και εύκολες στην ετοιμασία τους βεγκεταριανές συνταγές από όλο τον κόσμο. Ιταλικές, κινέζικες, γαλλικές, ισπανικές, ελληνικές φυσικά, αραβικές κλπ.

Επιπλέον, κανείς μπορεί να απολαύσει τροφές που ποτέ δεν είχε δοκιμάσει πριν λόγω της ρουτίνας του κρέατος. Υπάρχουν δεκάδες είδη δημητριακών, λαχανικών, ξηρών καρπών, φρούτων, σπόρων και οσπρίων που μπορούν να παρασκευαστούν με ακόμα περισσότερους τρόπους. Συνήθως όλα αυτά παραμελούνται από τον καταναλωτή, ενώ μπορούν να αποτελέσουν συναρπαστικές μαγειρικές εναλλακτικές λύσεις στα συνηθισμένα κρέατα. Ο τρόπος παρασκευής τους είναι πάντα ο ίδιος, χωρίς να λείπει ο χώρος για την προσωπική «πινελιά» του καθενός. Έτσι μαθαίνοντας να μαγειρεύεις ένα νέο τρόφιμο, μαθαίνεις να μαγειρεύεις και όλα τα άλλα της ίδιας κατηγορίας.

Ο άνθρωπος που αποβλέπει στην πνευματικότητα προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του. Ο σκοπός της πνευματικής ανάπτυξης είναι να απομακρυνθούμε από τη ζωώδη φύση μας προς μια περισσότερο ανθρώπινη φύση που ο θεός θέλησε να έχουμε. Η κρεοφαγία στέκεται εμπόδιο σε κάτι τέτοιο. Η ίδια επιστήμη –που κάποιες φορές προσπαθεί να αγνοήσει την ύπαρξη μιας δύναμης ανώτερης από εμάς- απόδειξε, στο εργαστήριο, ότι τα επίπεδα επιθετικότητας είναι πολύ ψηλότερα στους κρεοφάγους απ’ ότι στους μη-κρεοφάγους! Τα ζωώδη ένστικτα γίνονται πολύ δυνατότερα κάθε φορά που τρως κρέας.

Όταν τα ζώα σφάζονται, ένζυμα πανικού και επιθετικότητας εξακοντίζονται στα κύτταρά τους από τους αδένες και άλλα όργανα, όπως στους ανθρώπους, και είναι μέρος του πτώματος που πάει στο κατάστημα τροφίμων. Παραμένουν στο κρέας μέχρι ο άνθρωπος να τα καταπιεί και να πάνε στο στομάχι του, αυτά τα ένζυμα που μοριακά είναι σχεδόν όμοια με τα ανθρώπινα.

Οι άνθρωποι με περισσότερες μεταφυσικές ανησυχίες πιστεύουν στην αύρα. Η κυριλλική φωτογράφηση έδειξε ότι ένα πεδίο ισχύος παραμένει γύρω από νεκρά σώματα ή ακρωτηριασμένα μέλη. Υιοθετείς τη ζωώδη αύρα όταν τρως νεκρά ζώα. Η προσωπική ανάπτυξη δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει όσους έχουν πνευματικές επιδιώξεις; Αν ναι, τότε η κρεοφαγία απαγορεύεται αυστηρά.

Το κρέας είναι η πιο αναποτελεσματική μορφή παραγωγής τροφίμου. Ένα στοιχείο για αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη σπατάλη που απαιτείται για την παραγωγή κρέατος: χρειάζονται 10,000 λίτρα νερού για την παραγωγή ενός κιλού κρέατος (για πόση, καθαριότητα, παραγωγή ζωοτροφών κλπ). Αυτό είναι μια κύρια αιτία για την επικίνδυνη μέχρι εξάντλησης μείωση των υδατικών αποθεμάτων.

Η ηθική πλευρά του θέματος είναι αλληλένδετη με την πνευματική, ώστε θα πρέπει κανείς να αναρωτηθεί για την αναγκαιότητα, τη μέθοδο όσο και για το κάρμα του να σκοτώνουμε ζώα. Εντούτοις ο καθένας έχει τις δικές του ηθικές αρχές, για τις οποίες θα πρέπει να αποφασίσει από μόνος του. Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να επιβάλει μια συγκεκριμένη ηθική συμπεριφορά στον οποιονδήποτε.


Πρωτότυπο κείμενο στο:
http://www.innerself.com/Health/advantages_of_vegetarianism.htm